Janek Wiśniewski padł

W każdej komedii najwięcej śmiechu jest, gdy bohater pozytywny fizycznie cierpi. A to się poślizgnie i przyrżnie czerepem o posadzkę, a to zjedzie na tyłku po schodach, a to wywinie efektowne salto potrącony przez rozpędzonego cyklistę. Im więcej krwi i fruwających w powietrzu zębów tym zabawniej. Myślę więc sobie, że sobotnie wydarzenia mogą okazać się interesujące.

Mimo, że polskie boiska pogrążone są w śnie zimowym, wśród polskiej emigracji w Irlandii sezon piłkarski trwa w najlepsze... i to powinno w zasadzie wystarczyć, ale ponieważ niektórzy mogą nie być zaznajomieni z moim ponadprzeciętnym talentem, będę kontynuował. 

Bohater Pozytywny (dalej zwany BP) padł w 105 minucie meczu. W starciu z rosłym napastnikiem gospodarzy drobny pomocnik robił co mógł, by wyłuskać piłkę, aż w końcu z grymasem bólu na twarzy uwiesił się na szyi rywala, by zaraz osunąć się w szorstkie objęcia sztucznej trawy.

- Skurcz! - zawyrokowała z daleka specjalista od ciężkich kontuzji i dolegliwości wszelakich: Dżask.

Na te słowa w kierunku leżącego na murawie BP ruszyła żwawo ekipa ratunkowa. Naciąganie splątanych włókien mięśniowych boli jak jasna cholera, a do przełożonego każdy zawsze ma mniejsze, bądź większe, skrywane urazy. Tymczasem Dżask, który zdążył już zaliczyć połowę dolegliwości wymienionych w Małej Encyklopedii Medycyny, łącznie ze zdiagnozowaniem u samego siebie raka, tryumfował.

- Haha, i co? Ze mnie to się śmiałeś, że w kolejce do przeszczepu organów powinienem się już ustawiać. A sam co? Dopiero co z boiska Cię znosili po starciu z Klarkiem, później też do końca meczu nie dotrwałeś z powodu stawu skokowego, a teraz to. Haha. A mnie nic nie jest. Oprócz tego uczulenia. No i brzuch mnie trochę boli - Dżask powoli wytracał niedawny entuzjazm - I gardło w sumie też. Ale po za tym nic mi nie jest - dokończył tryumfalnie.

Tego samego dnia w pracy BP, miast jak to zwykle bywało skakać jak rącza, górska kozica po magazynie, zręcznie unikając osuwających się buraków (nawet jeśli to rzepa) i lawirując między rozpędzonymi wózkami widłowymi, snuł się jak z przeproszeniem wenezuelska telenowela. Wydawałoby się, że jeśli człowiek stawia prawą nogą kroki znacznie krótsze niż lewą, kręcić zacznie się w kółko, ale nie. Porusza się ruchem prostoliniowym, ale wyglądał trochę jak Benjamin Button w wieku lat siedmiu.

Poniżające to było.