Zima w dolinie muminków

Declan Murphy pił właśnie poranną kawę. Niespiesznie oderwał wzrok od gazety, by spojrzeć na zegarek. Pora się zbierać, pomyślał, jeszcze chwila i spóźnię się do pracy ponad godzinę, a to nieładnie, zwłaszcza trzeci poniedziałek z rzędu. Jeszcze zanim otworzył drzwi wyjściowe, pomyślał, że ten dzień inny jest od pozostałych. Chwilę szukał po kieszeniach kluczyków do samochodu, a gdy w końcu podniósł wzrok westchnął ze zdumienia. Z autem stało się coś dziwnego. To prawda, wypił poprzedniego wieczora kilka piwek w pubie, jak co niedzielę. Do domu wracał kapeńkę zamroczony, ale przecież pamiętał drogę powrotną w całości i nie przypominał sobie niczego nadzwyczajnego. Tymczasem samochód wyglądał jakby nieopatrznie wjechał poprzedniej nocy w skład pierza. Co najmniej trzykrotnie. Niepewnym krokiem podszedł do auta, a po chwili wahania ostrożnie dotknął palcem nieznanej substancji pokrywającej karoserię. Była zimna i z łatwością ustępowała pod naciskiem ręki. Szybkim ruchem zagarnął większą porcję, która z lepkim mlaśnięciem spadła na ziemię, zostawiając mokry ślad na dachu samochodu.

Declan wyciągnął telefon i wciąż patrząc podejrzliwie na odmieniony przez noc samochód, wystukał numer.

- Ciaran, jesteś jeszcze w domu? To wychodź szybko, muszę ci coś koniecznie pokazać.

Po chwili w drzwiach sąsiedniego domu stanął Ciaran O`Rourke z filiżanką kawy w dłoni. Na widok tonącego pod białą pierzyną samochodu, wypuścił z ręki filiżankę, która natychmiast przechwycona przez grawitację roztrzaskała się o podjazd.

- Cóż to jest u diaska (w oryginalnej wersji językowej: what the fok is that)? - zakrzyknął
- Myślałem, że Ty mi powiesz - odparł Declan
- Może to styropian.
- Jest znacznie cięższe. A w zetknięciu z ziemią zmienia się w dziwną szarą masę.
- Hmmm, to może .... poczekaj.

Ciaran zafascynowany podszedł do samochodu sąsiada i odważnie zgarnął całą garść zimnego puchu, zbił go w niewielką kulkę, po czym ugryzł jak jabłko i smakował przez chwilę.

- Taak! Dziadek mi kiedyś o tym opowiadał. To śnieg Declanie.
- Śnieg, kpisz sobie chyba ze mnie.
- Nie, nie może być mowy o pomyłce.
- To ja mało z wyjścia do pracy nie zrezygnowałem. Już zapalenie płuc przez telefon miałem udawać. Już podejrzewać zacząłem nalot kosmitów. A Ty mi mówisz, że to śnieg!?

Po tych słowach Declan kilkoma nerwowymi ruchami uwolnił przednią szybę spod lawiny śniegu, wsiadł do samochodu, odpalił silnik i przez chwilę kręcił kołami w miejscu. W końcu ruszył. W poślizg wpadł zaraz po tym jak wyjechał z bramy. Rozpaczliwie kręcił kierownicą, ale auto gwiżdżąc na jego wysiłki uparcie mknęło prosto. Z hukiem uderzył w krawężnik, a hałdy śniegu jeszcze przed chwilą zalegające na dachu momentalnie przysłoniły przednią szybę.

Ciaran O`Rourke zakasłał na próbę i wyciągnął telefon.

- Mary, ykhyy ykhyyy, połącz proszę ykhyyyyy ykhyyyy z kierow ... yyyyjhyyyy z kierownikiem.

***

Tak proszę Państwa, w Irlandii spadł śnieg. Nie taki co to po trzech sekundach dokonuje żywota pod lekkimi półbutami. Zalegający na drogach, chodnikach, dachach, samochodach, w momencie zmieniający przechodniów w białe, śnieżne stwory. Prawdziwy śnieg, którego podczas mojego, trwającego już trzy i pół roku wygnania, nie było dane mi jeszcze podziwiać.
Podczas, gdy miejscowi robili sobie zdjęcia ze śniegiem, porzucali samochody na korzyść transportu pieszego, bądź z bezgranicznym przerażeniem turlali się z prędkością 40 km/h po trzy milimetrowej warstwie bezlitośnie rozjechanego już oponami puchu, my z Anieśką wykonaliśmy ... bałwana. Bałwana, który niemałą sensację wśród lokalnej społeczności wywołał. Jedna z powszechnie szanowanych lokatorek naszego apartamentowca zapragnęła sobie zrobić z nim zdjęcie. I z autorami - 'polskimi inżynierami śnieżnymi'. Tyle w kwestii śniegu.