Papla

Siedzieliśmy w kuchni u Kowala i Lisicy. Pomieszczenie wypełniał dym z elektronicznego papierosa i zapach pieczonej karkówki.  Z salonu dobiegał trzask płonącego w kominku drewna, z głośników sączyły się orientalne nuty, a rozmowa płynęła wartko.

- A w czerwcu gdzie jedziecie na wakacje? - zagadnęła Anieśka.

- A to taka trochę tajemnica - odparł Kowal z enigmatycznym uśmiechem.

- Co to za tajemnica, skoro wszyscy ją znają? - żachnąłem się.

- Jak to wszyscy? - zdziwił się Kowal niespokojnie wiercąc się na krześle.

- No ja wiem, bo mi powiedziałeś. I Anieśka wie, bo ja jej powiedziałem - tłumaczyłem cierpliwie jak dziecku.

- Ale nie wszyscy tutaj wiedzą - wycedził z naciskiem prasy hydraulicznej.

Działo się coś dziwnego. Mózg dawał sygnał do odwrotu, usta jednak rozzuchwalone Kapitanem Morganem z colą nie słuchały rozkazów.

- Kto nie wie!?

- Ja nie wiem! - syknął Kowal, a gdyby jego oczy mogły zabijać, Anieśka w jednej chwili zostałaby atrakcyjną wdówką.

- Nie mieliście objechać wschodniej Europy zaliczając po drodze najwyższe szczyty krajów byłego Związku Radzieckiego? - spytałem łamiącym się głosem.

Kowal spuścił głowę, jak zwykł czynić przegrawszy w pokera ostatni żeton z parą piątek na ręce.

W martwej ciszy, która zapadła, sięgnąłem pamięcią do zeszłego piątku, gdy śmy siedzieli we dwóch nad kufelkiem guinnessa w lokalnym szynku. Słowa 'Lisica', 'urodziny', 'niespodzianka' wypłynęły na powierzchnię jak napuchnięte zwłoki na mokradłach. Krew odpłynęła mi z twarzy.

- Ty, sory, pomerdało mi się! - klapnąłem się w czoło. - To Kostek z dzieciakami to planował!

Utkwiłem spojrzenie w szklance Morgana. Kątem oka zerknąłem na Lisice. Uśmiechała się nieświadomie, bądź nieświadomą uprzejmie udawała.

Minął może tydzień, gdy Kowal podjechał do mnie w hucie. 

- Ty, ale wałek wymyśliłem - wyrzucił z siebie podekscytowany. - Ale nie możesz nikomu powiedzieć.

Zdążyłem tylko zamachać nerwowo rękoma, ale Kowal wszystko już wyśpiewał jak na średniowiecznym łożu tortur. 

Niczego się nie nauczył...