Prze...

- Fruhstuck platz - oświadczył Dusan wskazując niewielką skalną kanapę i skrawek względnie płaskiego terenu.

Z ulgą osunąłem się na kamienne siedzisko, przecierając szczypiące od potu oczy. Czterdzieści minut wcześniej wyraźna ścieżka, którą dreptaliśmy radośnie od samego schroniska, z rzadka przesadzając wąski strumyk, bądź szerokim łukiem omijając fascynującą granitową formację, skończyła się dramatycznie u stóp stromej ściany skalnej. Dalej to już kask na głowę, uprzęż na tyłek i wyczerpująca, choć niewiarygodnie satysfakcjonująca wspinaczka.

- Super macie kondycyje - pochwalił nasz słowacki przewodnik.

- My mamy super kondycyję - żachnąłem się. - Na czterech się pod górę pniemy, a Ty drepczesz jak po sopockim monciaku i nawet zadyszki nie masz. Udawałbyś chociaż.

- No - zgodziła się Anieśka. - Przechuj Dusan jesteś.

- Kto jestem!? - Dusan ruszył w jej kierunku zakasując rękawy.

- Zbastuj, zbastuj - powstrzymałem Słowaka. - To komplement.

- Aha. Bo u nas to niedobrze.

- U nas też - przyznała Anieśka. - Chyba, że dodasz 'prze'.

A na Gerlach wchodziliśmy tak.