Dziorga

No to pozamiatane! Ale po kolei.

W związku ze zbliżającą się nieuchronnie zmianą statusu na fejsbuczku, przystąpili my (ja i moi ziomale) do planowania tego, co w zrękowinach tygrysy lubią najbardziej, czyli zachlania pały na pełnym legalu, a nawet w myśl społecznych oczekiwań.

W tym celu wraz z Kostkiem i Qyu-Syu zapakowaliśmy się w kostkowego vana i ruszylim na dziorgę - znaczy chrustu na kemping w górach nazbierać. Za plecami zostawiwszy drewnianą palisadę naszej wioski, skręciliśmy w wyboistą drogę wzdłuż linii lasu i przystąpiliśmy do mozolnej wycinki przy pomocy tępej siekiery i pilniczka do paznokci.

Zdążyliśmy z Qyu-Syu poćwiartować niewielką brzózkę w czasie, którego średnio doświadczony drwal potrzebowałby na znaczne uszczuplenie Puszczy Kampinoskiej, gdy Kostek odkrył stos równo pochlastanych bali, idealnych do naszego celu.

Ledwie śmy trzasnęli drzwiami do wypełnionego po sufit vana, gdy na miejsce zbrodni zajechał gospodarz z przyczepką. Rzucił okiem na skromniejszy już stosik, na auto, które pod dodatkowym ciężarem mocno przysiadło, ale udawało, że wszystko jest w porządku. Raz dwa połączył kropki i spojrzał na nas pytająco.

- To Twoje drewno - ni to stwierdził, ni to spytał Kostek.

- Moje.

- Not to worry. Zaraz oddamy.

W niezręcznym milczeniu przystąpiliśmy do przerzucania łupów na bębniącą przyczepkę. Gdy podłoga vana prześwitywać zaczęła pod drewnianymi balami, gospodarz pozwolił resztę zatrzymać, podziękował grzecznie (sic!), po czym wytaszczywszy z auta piłę łańcuchową zagadnął:

- Jesteście katolikami?

- W zasadzie... Owszem... Co on mówi? - bąkaliśmy jeden przez drugiego.

- Ta ziemia obok należy do księdza. Jeśli wam to nie przeszkadza, mogę wam kilka pieńków po ćwiartować.

Podsumowując: gospodarz złapał nas na gorącym uczynku, gdy podprowadzaliśmy mu drewno, podziękował, że śmy się je zgodzili oddać, a potem pomógł nam obrobić sąsiada.

Nad Wisłą psem by nas poszczuli...