Hilary

- Jak się masz, Prosiaczku! - powiedział Kubuś.
- Jak się masz, Puchatku! - powiedział Prosiaczek.
- Co robisz?
- Próbuję dosięgnąć kołatki! - odparł Prosiaczek. - Właśnie przechodziłem tędy...
- Pozwól, że cię wyręczę - rzekł uprzejmie Puchatek. Sięgnął w górę i zakołatał do drzwi. - Przed chwilą właśnie spotkałem Kłapouchego. Ach, biedny Kłapouchy jest dziś bardzo smutny, ponieważ ma dziś urodziny, a nikt o tym nie pamiętał, i dlatego jest bardzo ponury. Znasz go przecież i wiesz, jaki on jest. Jak długo ten, co tu mieszka, każe nam czekać pode drzwiami?

I zakołatał znowu.

- Ależ Puchatku! - zawołał Prosiaczek. - Przecież to twoje własne mieszkanie!
- Prawda, zupełnie o tym zapomniałem.

*  *  *

Wydawałoby się, że w przeddzień Wigilii dublińskie lotnisko wypchane będzie jak łoś w muzeum myślistwa. Nic bardziej jednak błędnego. Przez odprawy i kontrolę przeszliśmy gładko, jak Niemcy przez Francję - dobrze nie przebrzmiało jeszcze echo zatrzaskiwanych drzwi od auta, a my już wciągaliśmy wyjątkowo paskudne śniadanie na terminalu drugim.

W drodze do bramki natknęlim się jeszcze na ... Colina Farrella. Anieśka sugerowała, że go w mordę winienem lać w obronie honoru Alicji. Perspektywa wydawała się nawet kusząca, nie co dzień nadarza się okazja dać w mazak gwieździe światowego formatu, alem Colina ostatecznie zaniechał. Mizernie chłopina wyglądał i bez tego.

Obsługa samolotu zapewnia, że najtrudniejszy etap podróży kończy się z momentem usadowienia się w fotelu. Od tej chwili można się odprężyć i pozwolić im zająć się resztą, co śmy ochoczo uczynili. Ostatnimi czasy ciut śmy nie dosypiali, a że rewolucyjnych zmian w procedurze ewakuacji samolotu nie należało się spodziewać, przeszliśmy natychmiast w stan hibernacji.

Nie na długo jednak, bowiem po chwili dzwonić jął w okolicy telefon. Na miękkie boki to wzięlim - jak długo w końcu może dzwonić telefon? Gdy jednak dziesięć minut później świdrujące drrryyn drrryyn nadal nie dawało zasnąć, jasnym się stało, że albo do czynienia mamy z wyjątkowo upartym rozmówcą, albo dzwoni budzik i nie zamierza się poddać.

Ludzie w okolicznych rzędach spoglądać po sobie poczęli podejrzliwie przekrwionymi oczami a sytuacja stawała się ciut nerwowa. Anieśka na siedzeniu obok puszczać już zaczęła uszami chmury popiołu - ostatnie ostrzeżenie przed erupcją. Pierwsza pękła jednak Pani Przed Nami i naskarżyła stewardessie. Że telefon, że dzwoni, że od pół godziny, że to irytujące, że kto nie wyłącza telefonu w samolocie. Stewardessa obiecała namierzyć telefon, gdy tylko ucichnie radiowęzeł, lecz okazało się do zbędne.

Po chwili dźwięk telefonu stał się wyraźniejszy, jakby ktoś go z torebki wyciągnął, Pani Przed Nami jęknęła, wstała, przeprosiła wszystkich, po czym wyłączyła telefon i spłonąwszy rakiem zapadła się w fotel.

"Biega, krzyczy Pan Hilary..."