Na wszelki wypadek postawię znak w powietrzu...

Nie będę ukrywał, że po niedawnym incydencie, który skończył się dla mnie miesiącem rehabilitacji, trawi mnie swego rodzaju trauma oraz napady lęku w bezpośrednim sąsiedztwie jednostek zmotoryzowanych. Po magazynie chodzę jak po polu minowym. Nie wychylę się zza palety bez uprzedniego rozpoznania terenu. Beztrosko pomykających alejkami kolegów traktuję z ograniczonym zaufaniem - nie wiadomo czy to wróg, czy przyjaciel. A nawet jeśli przyjaciel to cóż z tego, skoro - jak się okazuje - co trzeci wlepia ślepia w papiery i średnio jest zainteresowany drogą przed sobą.

To tak jakbym zyskał dar spoglądania w najbliższą przyszłość. Każdą zaobserwowaną scenkę jestem w stanie rozwinąć w krótkometrażowy scenariusz z tragicznym finałem. Włosy mi się na karku jeżą ilekroć stanąć muszę tyłem do głównych wydarzeń. Taki szósty zmysł oślepiony fleszem od aparatu.

I choć w ciągu sześciu lat pracy dla firmy uległem temu jednemu tylko wypadkowi, mimo wzmożonych środków ostrożności i wyższej świadomości, tydzień po powrocie na służbę, jeden z kierowców zdołał najechać mi wózkiem na stopę. Szczęśliwie widły miał lekko uniesione, wobec czego wślizgnął się na chronionego stalowym noskiem buta. Przycelowałby jednak mistrz kierownicy trzy palce w lewo, a kuśtykałbym na obie nogi. Donal by w życiu nie uwierzył, że to wypadek był. Zwłaszcza, że nie byłbym w stanie zaoferować mu żadnego logicznego wyjaśnienia. Ja stałem, doskonale widoczny, on trąbił i ... wjeżdżał mi na stopę.

Chyba pora się ubezpieczyć...