Podsumowanie Świąt II

Kończący się rok zawsze skłania do wszelkiej maści podsumowań i plebiscytów. Korzystając z faktu, że piszę bloga i przez kilka osób będę usłyszany, pomyślałem, że sam bym wlepił kilka nagród i wyróżnień. Tak naprawdę robiłem to od dwóch lat, nigdy jednak w formie tak zorganizowanej.

Nagrodę im. Słonia Trąbalskiego otrzyma ex equo Gruby i ja sam. Brat mój jedyny za to, że mimo serdecznej prośby zapomniał przed pierwszą gwiazdką odstawić mój usmarowany kebabem garnitur do odświeżenia. Ja, bo zarówno o prośbie jak i śladach tureckiej kuchni przypomniałem sobie otwierając szafę.

W kategorii Wigilijny Cud tryumfuje bezkonkurencyjnie fakt, że - na lekkim wprawdzie wydechu - udało mi się zapiąć garnitur z czasów niedożywionego studenta.

Nagrodę im. Juraja Janosika dla najlepszego prezentu wigilijnego 2010 pozwolę sobie wyjątkowo przyznać nie części moich własnych aktywów, a jedynej zabawce, która znalazła się w tym roku pod choinką i powędrowała do ... babi Tereski. Zwycięzcą została gra dla dzieci od lat czterech, polegająca na wybijaniu lodowych kostek w taki sposób, by nie spadł stojący na nich miś co jest polarny.

Ponadto chciałbym wręczyć nagrodę specjalną, sponsorowaną przez Caritas Polska, dla mych rodziców, którzy przed powrotem do Krainy Deszczowców wyposażyli mnie w pudełko bigosu, garść pierogów z kapustą i grzybami, gar wołowiny z grzybami, dwa litry zupy grzybowej, słoik śledzi, kawałek wędzonego boczku, kilo pasztetu, domowej roboty wędliny, marynowane grzybki, kilka kawałków szarlotki, paczkę makaronu i 3,30 pln, żebym sobie w osiedlowym sklepiku kupił bochenek chleba.

Wyróżnieniem im. Julii Capuletti pragnę uhonorować pana w czarnej Toyocie, który z miłości do szybszego pasa, z imponująca prędkością czterdziestu kilometrów na godzinę brnął przez zasypana wewnętrzną część jezdni, podczas gdy jej środek był odśnieżony i wolny od innych pojazdów.

Nagroda im. Koziołka Matołka powędruje natomiast do uroczej pary, która kolekcją odzieży zimowej zapchała beztrosko cały luk bagażowy nad siedzeniami w samolocie, pozostawiając sąsiednich pasażerów z bagażami w dłoniach.

* * *

Kiedyś Śledzik (nie ten z NK) podzielił się ze mną bardzo trafnym spostrzeżeniem. Irlandczycy nie świętują nadejścia nowego roku z wielką pompą, bo nie wiążą z nim nadziei na odmianę losu. Odchodzący rok już był dla nich udany, czego chcieć więcej. I choć w obliczu kryzysu i paraliżującej zimy możnaby oczekiwać, że tegoroczne imprezy sylwestrowe inne będą niż dotychczas, ja wam życzę drodzy Czytacze, byście niekoniecznie chcieli, by nowy rok był lepszy od starego.

Czuwaj!