Yoda na łopatkach

Pięć lat temu poszedłem z Kumplem na siłownię. W roli tłumacza jeno, ale pod wpływem impulsu i wobec korzystnej oferty dla 'par', z kartą członkowską wyszliśmy obaj. Nie bez znaczenia był tu fakt, że Anieśka od pewnego czasu coraz śmielej pokpiwała z moich 'boczków', a ojciec lubił mą klatę nazywać lejem po bombie.

Kumpel, z siłownią dobrze obyty, przez dwa lata był mi mentorem. Taktownie i ostrożnie wprowadził mnie w świat hantli, ciężarów, białka serwatkowego i metaanabolików. Cierpliwie tłumaczył wszelkie do's & dont's, korygował technikę, motywował do zwiększania obciążeń. Wreszcie uznawszy, że niczego nowego nauczyć mnie już nie może ... odszedł. Wrócił do Polski twierdząc, że jego ponadprzeciętny potencjał marnuje się wśród mało szczupłych i średnio urodziwych Irlandek, stanowiących niemal zerowe wyzwanie, mimo jego mizernej znajomości języka. Na zawsze pozostał moim niedoścignionym wzorem. W sprawach związanych z siłownią, bo tak po za tym zryty miał baniak jak mało kto.

Najbardziej w pamięci utkwiła mi lekcja dotycząca siłowania się na rękę, a dokładnie ta jej część, która mówiła, by absolutnie tego nie robić. W połączeniu z obciążeniami siłowni siłowanie się na rękę prostą i krótką drogą prowadziło do kontuzji. I nie jest to gadanie w stylu "nie rób min, bo ci tak zostanie", co Kumpel potwierdził w praktyce. Na którejś imprezie dał się podpuścić, dzięki czemu kilka dni później zbierał pierwsze podpisy na gipsie.

W weekend wrócił. Po trzech latach. Zamiast dzień dobry obrzucił mnie od dołu do góry spojrzeniem, jakim kupiec ocenia konia.

- Ćwiczyłeś - mruknął z uznaniem, po czym oparł łokieć o blat kuchenny i skinął jak Morfeusz na Neo. 

Walka była krótka, ale zażarta. Kumpel szarpał, gryzł blat i drapał paznokciami panele, ale poszedł na dno. Tego dnia oficjalnie narodziłem się na nowo.

Ramię boli mnie już trzeci dzień.

Szczęście, że lewe...