Memoriał

- Gdy studiowałem na Politechnice, tam był taki profesor. On się nazywał...
- ... Kunstetter! - wołamy z Grubym zgodnym chórem. Dziadek uśmiecha się kręcąc głową. Historię o Kunstetterze opowiadał częściej niż w Irlandii spadał deszcz.

Za studenta składał pracę u profesora Kunstettera. Wielokrotnie, bowiem żadna wersja nie znajdowała uznania w oczach ciała pedagogicznego. Dziadek twierdził, że mruczał pod nosem 'ty cholero', zaciskał zęby i nanosił kolejne idiotyczne poprawki, ale jestem przekonany, że pod nosem mruczał coś znacznie bardziej dosadnego. Ostatecznie okazało się, że prof. Kunstetter przymierzał Go na swojego asystenta. Daremnie, dziadek bowiem był wojskowym - pracy w sektorze cywilnym przyjąć nie mógł.

Żaden zjazd rodzinny nie mógł się też odbyć bez przytoczenia historii z Ustki, gdzie podobnież dwie roześmiane panie niestrudzenie dopytywały się, co będę robił jak dorosnę. W końcu, za namową sponsora wycieczki odparłem, że będę z dziadkiem na wódkę chodził. Lat miałem wówczas może pięć. Panie więcej pytania nie ponowiły. Tak twierdził dziadek. Ja z Ustki pamiętam tylko czapkę kapitańską, którą od Niego dostałem.

Rok później biegaliśmy RAZEM po ścieżce zdrowia w Bieszczadach. I to nie takiej pierdu-pierdu, a prawdziwej, z zasiekami i ostrzałem ciągłym z wieżyczki. I Dziadek (66) wcale nie wymiękał. Mnie natomiast jedna sesję udało się uwieńczyć efektownym saltem zakończonym w rowie pełnym pokrzyw. Dziadek pocieszał, że pokrzywy dobre są na reumatyzm, a że zielsko zamknęło się nade mną jak ocean, bóle mięśni i stawów nie będą mi dokuczać przez długie lata.

Legendą owiana była dziadkowa gościnność. Gdy gość poprosił o coś do picia, dostawał wiadro herbaty, zgrzewkę soku pomarańczowego, skrzynkę piwa jasnego i skrzynkę ciemnego. Gdy komuś nie daj Boże zaburczało w brzuchu ma stole wnet pojawiało się stadko pieczonych dzików. Gdy Dziadek sięgał po butelkę kierowcy bledli, bowiem gospodarz całkowicie odporny był na, zwykle niezawodne, "dziękuję, prowadzę". Każde starcie o suchy kieliszek było zacięte, a każda porażka napełniała Dziadka namacalnym wręcz smutkiem i goryczą. Zdawać by się mogło, że po udanej imprezie goście powinni kolejno osunąć się cichutko pod stół i robić pod siebie z przejedzenia.

W kwestii jedzenia, zwłaszcza ja budziłem dziadkowy niepokój. Bo Gruby ... wiadomo.

- Ja widziałem ostatnio pod Auchan takiego chłopaka - zaczął kiedyś Dziadek - On wyglądał tak jak ty - chudy z długimi włosami. Ludzie mówili na niego ... narkoman. Misiu, czy ty jesteś narkomanem?

Dziadek był pozytywistą co się zowie. Niejednokrotnie na odprawia przedmeczowej przypominał, co powinno być naszym priorytetem: nauka, nauka i jeszcze raz nauka. Po pisemnej maturze zadzwonił do mnie oburzony.

- Misiu, trójka z polskiego!? Co się z tobą stało?
- No ale piątka z matematyki - przypomniałem.
- No ale trójka z polskiego! Mam nadzieje, że na ustnej części zmyjesz tą plamę.

Nie zmyłem. Dziadek zadzwonił poinformować, że schodzę na psy. Gdy później dostałem się z piątym wynikiem na studia, tak się podekscytował, że wylądował w szpitalu na umiarowieniu serca. O tamtej pory mocno dbał o naszą motywację, za każdą piątkę w indeksie obiecując portrecik Jagiełły. Osobiście często to dziadkowej skarpety nie sięgałem, ale jak Gruby się rozochocił, to Dziadkowi w oczy śmierć głodowa zajrzała.

Że nie samą nauką człowiek żyje, Dziadek chętnie widział nas uprawiających sport, ale nie piłkę nożną. To takie nieszlacheckie latać po boisku z czerwoną twarzą i wywieszonym jęzorem. Co innego siatkówka. To sport stateczny i dla młodego dżentelmena bardziej odpowiedni.

Sam Dziadek do późnej starości zachował sprawność fizyczną i mimo wielu prób nigdy nie udało mi się położyć Go na rękę. Na pewnym etapie przestałem próbować.

Legendy lepiej nie niszczyć.

Kiedyś wydawało się, że On i Babcia są niezniszczalni. Że z prawnukami biegać będą po ścieżce zdrowia, kręcić kogiel-mogiel i chodzić na jagody.

W nadchodzące Święta zabraknie przy stole ich obojga.