... po trzecie.

To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Raczej małżeństwo z rozsądku. Zwyciężyła chałupka nr 11, choć nie bez zastrzeżeń. Bo to dywan jakby troszkę wypłowiały, meble w salonie każde jakby z innej parafii. Ofert jednak nie przybywało, podobnie jak czasu, bo choć Sean na każdym kroku zapewniał o braku pośpiechu, to wszystko ma swoje granice, a sytuacja przejściowa nie odpowiadała nikomu.

Jak większość małżeństw z rozsądku i to okazało się w stu procentach trafione.  Wyczerpani przeprowadzką pospaliśmy się jak dzieci, a od pierwszego poranka mieszkanie poczęło zdobywać nasze serca.

Pobudka w jednym z najwygodniejszych łóżek ever już na starcie nastawiła sędziów pozytywnie. Miękka wykładzina, miast zimnych paneli pod bosymi stopami i ciepły, oślepiająco jasny salon*, sprawiły że jakby łaskawiej spojrzeliśmy na nasze włości. Meble niedopasowane okazały się jedynie na pozór. W rzeczywistości był to cel zamierzony. Artystyczny nieład jest teraz w modzie, kto nie wierzy ten jest nieobyty i się nie zna, ot co. A dywan... dywan jest indyjski. Oryginalny. Tylko my, dzikusy z buszu się nie poznaliśmy :).

W tym świetle uznaliśmy jednogłośnie, że mieszkanko jest cudne. Przestronny salon, niewielka, acz funkcjonalna i nowocześnie urządzona kuchnia, dwie przytulne sypialnie. Przy okazji niejako zakończony został odwieczny konflikt, towarzyszący nam, odkąd nasz pokręcony związek wszedł w etap nieśmiałego przebąkiwania o wspólnym mieszkaniu. Zarówno ja - fan prysznica, jak i Anieśka - miłośniczka wanny, możemy czuć się usatysfakcjonowani, w mieszkaniu są bowiem dwie łazienki. Jedna mała, z kabiną prysznicową właśnie - zwana dalej Moją, i jedna duża, z wanną - zwana dalej Jej.

Dużą łazienkę staram się omijać szeroki łukiem. Ma w sobie coś niepokojącego, pewnie z powodu luster, którymi wyłożone są w całości dwie ściany. Załatwianie pewnych potrzeb w towarzystwie dziesiątki identycznych facetów ma w sobie coś perwersyjnego.

Całe mieszkanie jest w pewnym sensie jednym, wielkim gabinetem luster. Tylko z dwóch lub trzech miejsc nie można dostrzec swojego odbicia. Na każdej niemal ścianie wisi mniejsze, bądź większe lustro. Ktokolwiek nie czujący się komfortowo z własnym wyglądem nie czułby się tu dobrze. Na szczęście Anieśka jest niebywale atrakcyjna, a ja już lekko niedowidzę.

Mieszkanko znajduje się na pierwszym piętrze, w związku z czym rozdział zawierający zboczeńca na dobre został już chyba zamknięty. W końcu bez strachu będziemy mogli zostawić otwarte na noc okno. Nie do przecenienia jest również fakt, że po trzech latach role się odwróciły i teraz to my jesteśmy dogrzewani przez sąsiadów z dołu. W efekcie Anieśka fruwa po pokojach roznegliżowana, podnosząc i bez tego wysoki efekt estetyczny.

Słowem: jest bossko. A co ciekawe w lipcu 2005 r. przybyliśmy do Irlandii dzierżąc po jednej walizce i jednym plecaku. W marcu 2006 r. przeprowadzaliśmy się na własne śmieci z trudem mieszcząc się w niemałym nissanie primera. Po trzech kolejnych latach, do przewozu naszego dobytku niezbędne okazały się cztery rundy Seatem Cordoba.

Skąd bierze się ten szmelc...? <Anieśka zerkająca mi ciekawsko przez ramię chrząknęła cicho i jęła studiować z zapałem czubki domowych papuci>


*) Apartamentowiec uroczo wciśnięty, między kwitnące drzewka bliżej nieokreślone i strzeliste topole prezentuje się bardzo malowniczo, ale słońca do niego wiele nie dociera. Stąd w nowym, jasnym mieszkaniu poczuliśmy się jak kret w blasku fleszy.