Można G...o Robić I Nieźle Żyć

Słowem wstępu: koniec z tą błazenadą. Koniec z szyderstwem, kpiną i zbytkiem. Koniec z pitoleniem o siedzeniu panny Maryny. Precz z bezwartościowymi przypowieściami o hulaszczym życiu i pijaństwie polskiej emigracji. Won z dyrdymałami na temat śrubek, kolejek, wypraw do dziur w ziemi. Od dziś poważnie będzie, czasem refleksyjnie, niekiedy naukowo. Bo oto z dniem pańskim 28 października, po trzyletnim poślizgu, uzyskałem tytuł magistra z wynikiem dobrym. A literki przed nazwiskiem zobowiązują. Publikacje naukowe same się nie napiszą, doktorat sam się nie zrobi.

Z obroną jest jak z wizytą dyplomatyczną na Ukrainie. Wielkie słowa, idee, obietnice, patos i pieśni narodowe, a na koniec i tak każdy urżnie się jak świnia. Zanim stanąłem przed komisją, dwie godziny dreptałem po korytarzu napięty jak struna, raz po raz stwierdzając z lodowatym przerażeniem, że tak szczerze to nie pamiętam ani słowa z teorii, którą przez ostatnie dni z uporem wbijałem sobie do głowy. Panika sięgnęła zenitu, gdy odkryłem, że jeden z guzików garnituru od swawolnego przetoczenia się po posadzce gmachu uczelni dzieli jedna, żałosna pętelka nitki. Dla jednego z zasiadających w komisji profesorów brak guzika był jednoznaczny z przyjściem na obronę w drelichu. Jak jednak słusznie zauważył Kjujik, być może odwróciłby uwagę od trzydniowego zarostu, będącego dla tego samego profesora równie niewybaczalną zbrodnią.

Tymczasem wraz ze słowami: "Celem mojej pracy było..." przekonałem się, że członkowie komisji zajęci są bardziej pogaduchami, bułeczką z budyniem, czy stanem własnych paznokci niż moją prezentacją. Wyrzuty sumienia, że zbyt mało czasu poświęciłem na przygotowanie się do obrony, zniknęły szybciej niż majtki osobistej sekretarki ukraińskiego ministra spraw zagranicznych podczas wizyty polskiej delegacji.

Jak łatwo zostać magistrem...