Sąsiedzi

Dwa lata z solidnym hakiem już minęły, odkąd wnieśliśmy pierwsze klamoty do naszego apartamentu. Tymczasem relacji sąsiedzkich w zasadzie jak do tej pory nie stwierdzono. Na prawo mamy Kwasków, których syna uwiodła na placu zabaw, a następnie z duża dozą prawdopodobieństwa wykorzystała anieśkowa siostrzenica. Lewoskośnie nad nami mieszka Mary - zarządca budynku, którą poznaliśmy przy okazji hucznej eksmisji naszych pierwszych współlokatorów. Mimo tak kiepskiego początku wspólne relacje opisałbym jako poprawne. Na tym kończy się lista osób, z którymi przystanę na parkingu, by zamienić kilka słów lub których odwiedzę pożyczyć szklankę cukru.

Nad nami mieszka od niedawna grupka Irysów. Ciężko określić jak liczna, bowiem przez mieszkanie przewija się taka ilość osób, że trudno stwierdzić kto gościem, a kto lokatorem właściwym. Tu również można mówić o kiepskim początku, bowiem na dzień dobry sąsiad z góry zdetonował zdalnie (z okna się znaczy) peta u anieśkowych stóp, a Anieśka jak wiadomo takich afrontów płazem nie puszcza, ruszyła więc na górę z pozdrowieniami. Przebiegu rozmów nie znam, aczkolwiek cieszą się, że jak dotąd sąsiedzi nie zalali nam w odwecie mieszkania.

Na prawo rezyduje Wariatka Od Kotów. W każdym budynku musi mieszkać ktoś taki. Samotna Pani, dokarmiająca koty, stroniąca od sąsiadów, rzadko opuszczająca mieszkanie, zawsze ubrana w wysłużony granat.

Z Wariatką Od Kotów nigdy nie zamieniłem, ani słowa. Nigdy nie miałem też o to do siebie specjalnych pretensji, skoro permanentnie chowała się w popłochu do mieszkania na mój widok. W kwestii kotów jednakowoż robiliśmy jej pewnego rodzaju konkurencję. Po tym jak dwa z nich wdarły nam się przez okno do mieszkania, również poczęliśmy zostawiać im pod drzwiami małe co nieco. Czas mijał, więzy z kocimi przybłędami się zacieśniały. Trzy, które bez żenady buszowały nam regularnie po mieszkaniu i nie raz zalegały na kanapie zostały nawet ochrzczone: Kleofas, Bonifacy i Filemon, z racji na permanentny wytrzeszcz ślepiów zwany również Wiecznie Przerażonym. Dwa pierwsze imiona okazały się z czasem zupełnie nietrafione, bowiem na skutek marcowych harców, obu kotom poczęły w trybie ekspresowym rosnąć brzuchy. Bynajmniej nie w skutek przejedzenie. Co do płci Filemona nigdy nie było dane nam się przekonać, ponieważ ku ogólnej żałobie został pewnego dnia znaleziony martwy na trawniku.

Nie o kotach miało jednak być, a o sąsiadce. Z sąsiadką jak wspomniałem nigdy nie zamieniłem słowa. Do czasu, gdy przydybała mnie na karmieniu futrzaków. Wtedy z jej ust padły pierwsze, drżące nieco słowa. Jak się okazało Wariatka Od Kotów wyprowadzała się do nieodległego miasteczka i mocno obawiała się, co bez niej poczną ją podopieczni. Do tego konieczność wyprowadzki pojawiło się dość nagle, wobec czego nie bardzo wiedziała co począć z solidnymi zapasami kociego jedzenia. I tu z nieba, jak sama przyznała, spadliśmy jej my. Chwilę później sąsiadka zapukała do naszych drzwi dzierżąc pokaźnych rozmiarów torbę wypełnioną wszelakimi felixami, whiskasami i proszkiem na robaki. Mimo późnej pory dała się, ku memu bezgranicznemu zdumieniu zaprosić na herbatę. I wtedy stała się rzecz niebywała. Wariatka Od Kotów przestała być Wariatką Od Kotów. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia stała się dawną hippiską, uczestniczką marszy protestacyjnych na rzecz praw zwierząt, słuchającą Claptona, Springsteena i ... Guns`n`roses. Bardzo samotną kobietą, o manierach i sposobie dobierania słów na myśl przywodzących "Dumę i uprzedzeni", mającą pewne problemy w kontaktach z ludźmi. Być może na skutek wypadku, któremu uległa jakiś czas temu na rowerze, gdy samochód potrącił ją, po czym oddalił się w kierunku bliżej nie określonym. Co najciekawsze Sąsiadka doskonale zdawała sobie sprawę ze swoich dziwactw. Przeprosiła za swoje dzikie zachowanie, wyjaśniła, że nie próbowała nigdy zagadać, obawiając się, że następnym razem ludzie na jej widok będą myśleć: boszzz, znowu ona.

Sąsiadka przesiedziała u nas do 3 nad ranem, bynajmniej nie nadużywając naszej gościnności. Widać było, że bardzo potrzebowała do kogoś się odezwać, a słuchało się jej z przyjemnością. Tylko co z tego? Co z tego, skoro po dwóch dniach się wyprowadziła. Jakże inaczej mogły się sprawy potoczyć, gdybyśmy nie ulegając pozorom zdobyli się na zwykłe "dzień dobry". Może inni mieszkańcy, również wtedy zobaczyliby w Niej kogoś więcej niż tylko miejscową dziwaczkę. Może w jej życiu pojawiłby się wreszcie ktoś kto nie chodzi na czterech łapach, potrafi z siebie wydusić coś więcej niż miauuu i nie liże się publicznie po ....

Pozostaje mieć nadzieje, że w nowej okolicy Sąsiadka nie będzie obawiała się odezwać do innych mieszkańców i nie będzie postrzegana jako dziwadło. Póki co obiecaliśmy wpaść z wizytą, gdy tylko kartony odsłonią kilka metrów kwadratowych podłogi.

I mieć baczenie na futrzaki.

P.S. Arcy znakomity plan nie wypalił. Obejrzałem jedynie ostatni kwadrans potyczki z Helmutami...