Krótko i za....ście

Ten wyjazd miał być inny niż poprzednie. Choćby dlatego, że dłuższy. Po zeszłorocznych pięcio dniowych pobytach w Polsce, wymuszonych niejako przez poważne uszczuplenie rocznej urlopowej puli o całe 2 tygodnie już w styczniu, doczekać się nie mogłem nadejścia nowego roku a wraz z nim nowiutkiego, czterdziesto dniowego pakietu urlopu. W planach był dziesięcio dniowy wyjazd, ceny biletów zredukowały, go do 9, a w praktyce w Polsce spędziłem nie całe 8. Nie wszystkie gęby udało się zobaczyć, nie wszystkie rzeczy udało się załatwić, ale plan minimum został zrealizowany, akumulatory naładowane i niechęć do pracy jakby nieco zredukowana.

Udało mi się nieco uzupełnić garderobę, co wbrew pozorom nie napełnia mnie specjalnie radością, jako że Anieśka dokonało rozdziału półek w stosunku 1:2 na swoją korzyść, więc na chwilę obecną otwarcie szafy grozi pogrzebaniem żywcem pod lawiną.

Udało mi się ostatecznie obalić wyznawaną przeze mnie od lat zasadę, że ilość piwa, która zaowocowałaby kacem dnia następnego jest fizycznie niemożliwa do wypicia. Zwalam to jednak na przyzwyczajenie organizmu do irlandzkiego cztero procentowego.

Udało mi się wreszcie złożyć pracę magisterską, co pozwala podejrzewać, że do końca czerwca, po siedmiu latach nierównej walki zakończę moją przygodę z edukacją.

Udało mi się przeszmuglować przez granicę 4 kg pirackich filmów co zapewni mi zajęcie na najbliższe wieczory.

I udało mi się dopuścić zdrady. Po miesiącach związku z telefonem, którego bateria funkcjonowała od 4 do 22 godzin i który na rozmowę przychodzącą w 96% sytuacji reagował ... odcięciem zasilania, postanowiłem ostatecznie zakończyć trwający 8 lat toksyczny romans z Siemensem, jak i porzucić powtarzaną od lat, z uporem lepszej sprawy wartym, regułkę, że Nokie mają wszyscy, nie będę więc miał jej ja.

Jest git!