Bajka z morałem

Bajka kiedyś taka była. Krasickiego, nieKrasickiego, któżby teraz pamiętał. O małolacie, co to po wsi ganiał, z wrzaskiem, że wilk, że w nogi i takie tam, mimo, że wilka nawet na obrazku zapewne nie widział. Ludziska się po chałupach chowali, a małolat miał ubaw. Do czasu, aż faktycznie wilk go nie pogonił, a ludzie jego krzykom wiary nie dali. Taka bajka z morałem, życiowa, uniwersalna, wciąż aktualne i te sprawy. Tak w każdym razie utrzymywała moja polonistka, ale ona bezpowrotnie straciła w moich oczach autorytet jeszcze na długo zanim w IV klasie szkoły średniej, wobec milczenia na rzuconą w stronę całej sali prośbę o interpretację pewnego niezręcznego fragmentu wiersza, wykrzyknęła klepiąc się niemal w czoło: "aa, bo wy nie wiecie,hehe yhyy yhy to był orgazm". Do czego zmierzam? Do dwóch rzeczy.

Po pierwsze: Anieśka bywa w ciąży. Nie JEST. BYWA! Średnio 2-3 razy w miesiącu. Na każdy skurcz żołądka, ból głowy, fale nudności wyciąga oskarżycielsko, w moim kierunku palec ze słowami "znowu mi dziecko zrobiłeś". Ostatnio nawet wystrzeliła w podskokach od lekarza i z uśmiechem oznajmiła, że jest w ciąży. Łeż jej momentalnie zadałem, co w świetle opisanych wydarzeń dziwić nie powinno. Nie mniej upór z jakim Anieśka brnęła w temat, mimo pozornego bagatelizowania sprawy coraz większy niepokój w sercu mym mężnym wzbudzał. Do momentu, gdy zerknąłem na wlepioną mi nieopatrznie w łapę receptę, na której czarno na białym widniały środki, których kobiecie w ciąży nie przepisałby nawet irlandzki lekarz.

Oboje ustaliliśmy, że jeśli kiedyś Anieśka będzie w ciąży, nawet na zdjęcie USG padnie podejrzenie o ingerencję Photoshopa.

Po drugie: moi kumple z pracy mają wyjątkowe poczucie humoru, a przy tym są mocno nie głupi, więc szybko odkryli, że skoro, by włączyć wózek należy podłączyć wtyczkę, zwolnić przycisk bezpieczeństwa i przekręcić kluczyk, wykonanie czynności odwrotnych wózek wyłączy, a zastosowane na cudzym przyniesie sporo frajdy. Zwłaszcza w trakcie jazdy. Z biegiem czasu zwyczaj ten ewoluował, aż w końcu kumple po powrocie do wózka nie rzadko znajdowali precyzyjnie wykonaną mapkę wskazującą miejsce ukrycia kluczy. Niekwestionowanym liderem tego typu numerów był Skrawek, więc gdy któregoś razu wróciłem do wózka z automatu z kawą i spostrzegłem brak kluczyka, wobec bezefektownych poszukiwań choćby mapki, posłużyłem się skrawkowym wytrychem i ruszyłem na przerwę. Po chwili dołączył do nas Nizioł i nieświadom niczego wręczył mi ... moje klucze tłumacząc, że swoich był zapomniał, a potrzebował dostać się do toalety. Nim zdążyłem temat ogarnąć, na przerwę wypadł Wściekły Skrawek poszukujący winnych, a za nim Wściekły Kostek, na którego w pierwszej kolejności padły skrawkowe podejrzenia (nie bezzasadnie z resztą), efektem czego kostkowe klucze zakreśliły zabawną trajektorię zakończoną w bliżej nie określonym miejscu na podaldikowskim trawniku.

Tylko moje nadzwyczajne zdolności negocjacyjne pozwoliły zapobiec rozlewowi krwi.

Pozwolę sobie morału w słowa nie ubierać...