Pitbull

Dramatyczne wydarzenia wstrząsnęły niedawno niewielką społecznością naszej wioski. Pod naszą hutę zawitał dyliżans stróżów prawa i porządku, domagających się wydania jednego z moich podwładnych. W pierwszym odruchu mieliśmy się zabarykadować i dać odpór władzy, bowiem lojalność cenię sobie bardzo wysoko i pewne wartości staram się wpoić mojej ekipie od pierwszego dnia, gdy zasupłałem krawat wokół szyi. Ponadto w magazynie wypełnionym po sufit pożywieniem, alkoholem i wybranym sprzętem elektronicznym, w razie oblężenia stalibyśmy w bardzo korzystnej pozycji.

Rychło jednak okazało się, że gwardziści pod naszą twierdzę zajechali w celach pokojowych.

Leonidas przybył na Zieloną Wyspę kilka miesięcy wcześniej z jednego z krajów bałkańskich. Zaczepiwszy się w naszej hucie sprowadził ze słonecznych Bałkanów narzeczoną  – którą nie możemy na potrzeby opowieści nazwać inaczej niż Gorgo – a kilka dni przed opisywanymi wydarzeniami również psa, owoc namiętnego związku mastiffa z pit bulterierem.

Psa, jeszcze w powijakach, znaleźli na ulicy cztery lata wcześniej. Przygarnęli i traktowali jak członka rodziny do tego stopnia, że Leonidas zlecił utalentowanemu bałkańskiemu artyście wykonanie na udzie tatuażu (na Leonidasa udzie, nie artysty), wiernie odwzorowujący zapchlonego przybłędę.

Zwierzak w podróży do Irlandii spędził cztery dni, najpewniej zamknięty w klatce w wagonie kolejowym i w tym właśnie weterynarz dopatrywał się źródła nieszczęścia. Zbyt traumatyczne było to przeżycie dla niestabilnej psychiki czworonoga i – gdy Leonidas ciężko pracował ku chwale naszej huty – spięcie nastąpiło między obiema szarymi komórkami a pies zwrócił się przeciwko właścicielce. I nie zamierzał brać jeńców, bo połamał Gorgo obie ręce, lewą w czterech miejscach, nieodwracalnie niszcząc skórę i mięśnie przedramienia. Nie wiadomo, jak by się to wszystko skończyło, gdyby zaalarmowana krzykami sąsiadka nie wezwała policji. Funkcjonariusze wdarli się do zamkniętego mieszkania przez okno i dopiero wielokrotne użycie środków przymusu bezpośredniego, skłoniło psa do porzucenia morderczych zamiarów i wycofania się po za zasięg policyjnych pałek.

Gorgo trafiła do szpitala, a lekarze obawiali się, że lewą rękę amputować będzie trzeba powyżej łokcia. Szczęśliwie obyło się bez tak drastycznych rozwiązań. Pies miał mniej szczęścia, bowiem w myśl irlandzkiego prawa musiał zostać uśpiony.

Bardzo ładnie w tych okolicznościach zachował się Kamiński, który wyraził zgodę na zorganizowanie w hucie eventu trykocikowego. Znaczy każdy mógł zjawić się w pracy w koszulce ulubionej drużyny sportowej uregulowawszy wcześniej podatek odzieżowy, a dochód z akcji przekazany został na ręce Leonidasa. Zacny gest zważywszy na to, że Kamiński z empatii raczej w kręgach służbowych nie słynie i ma już na koncie takie zagrywki, jak zmuszenie mnie bym odmówił pracownikowi dwóch dodatkowych dni wolnego na ogarnięcie pogrzebu babci.

Incydent szerokim echem odbił się w lokalnych gazetach, portalach społecznościowych, a nawet trafił na warsztat ogólnokrajowej stacji radiowej, dając szeroko pole do popisu ludziom, co w dupie byli i gówno widzieli, wytykających błędy w tresurze tak niebezpiecznej rasy, choć pies Leonidasa padłby z głodu obok miski karmy, gdyby nie otrzymał wyraźnego pozwolenia na przystąpienie do konsumpcji.

Może Kamiński też liczył na dobrą prasę...