Waldek

Frunęlim niedawno aeroplanem. Biedronka Airlines. Wokół nas rozczłonkowana rodzina Irlandczyków - jedna sztuka obok, dwie przed nami. Zamarudzili w strefie bezcłowej i miejsca, by w jednej grządce usiąść, nie stało. Kilka rzędów za nami siedział Waldek. Waldek nie ma łatwego życia, bowiem rozmiarami przypomina dorodnego hipopotama. Dlategóż na pokład stara się wejść w pierwszej transzy, co by uniknąć przerażonych spojrzeń pasażerów, obok których ostało się jeszcze wolne miejsce. Zadanie o tyle ma ułatwione, że Waldka nie łatwo w drodze do bramki obejść bez zapasów wody pitnej, kanapek i wygodnych butów trekkingowych.

Nie inaczej było tym razem. Waldek wpadł na pokład na czele peletonu i nie bez kłopotów rozsiadł się przy oknie. Nim jednak ptaszyna zerwała się do lotu, petentka do niego zaszła, czy by się przypadkiem na miejsca nie zamienił, bo ona z mężem oraz pacholęciem, jako podstawowa komórka społeczna, chcieliby razem, a miejsca niet. Waldek, choć kanalia do kwadratu, serce ma dobre, niewieście w potrzebie nie odmówić nie potrafił. Obsługa pewnie i tak prosiłaby go, by się przesiadł, bowiem z Waldkiem w tylnych rejonach kadłuba, moglibyśmy lotu nie wyrównać i lądować na księżycu.

Anieśka zbladła, gdy Waldek na trzy razy przeciskał zad  między protestującymi głośnym trzaskiem podłokietnikami. Zbladłem i ja, bo Anieśka - choć kruszyna - strefę powietrzną niezwykle ma rozległą, więc się niejako jak Polska między Rosją i Niemcami w 39-tym znalazłem.

Waldek tymczasem zamrugał i łypnął na mnie okiem, jak wyrzucony na brzeg wieloryb.

- Przepraszam pana. No gruby trochę jestem - bąknął nieśmiało.

Żal mi się Waldka zrobiło.

- Nic się nie dzieje proszę pana - zapewniłem.

- A będzie pan miał coś przeciwko jak sobie drinka zamówię?

- Wolny kraj proszę pana, proszę zamawiać co sobie pan tylko życzy.

- Dziękuję panu. Bo ludzie to czasami nie lubią. Waldek jestem.

- Michał - odparłem ściskając wyciągniętą w moim kierunku łyżkę od koparki, niegrzecznie nie odrywając wzroku od książki, bo się wiedźmin z takim jaszczurem za bary brał i niezwykle ciekawym był, jak się ten pojedynek zakończy.

Waldek tymczasem równo ze zgaśnięciem sygnalizacji zapięcia pasów przywołał stewardessę i nabył miniaturową butelkę wódki oraz małego heinekena na przepojkę, opróżniając oba w podziwu godnym czasie. A następnie bez ostrzeżenia przeszedł wymiar gamma.

- Bardzo pana przepraszam - wybełkotał znów wyciągając w moim kierunku łychę od koparki.

- Nic się nie dzieje - zapewniłem nie przerywając lektury, bo choć wiedźmin jaszczura elegancko pochlastał, akcja nie traciła tempa.

Po pół godziny Waldek wyciągał już do mnie łapę już po raz bodaj dwunasty.

- Brzzo pana szeprpszaaszaam - przypomniał.

- Nic nie szkodzi - skłamałem już po raz bodaj dwunasty.

Waldka chyba ta odpowiedź w końcu przekonała, bo przepraszać począł stewardessy oraz okolicznych pasażerów. Gdy pilot przekazał waldkowe przeprosiny kontroli lotów, rozsiadł się wygodniej i otoczył mnie ramieniem.

Ja jestem ogólnie przyjacielski i towarzyski, niemniej Waldka grzecznie poprosiłem, by rączki trzymał na kołderce.

Poskutkowało tylko na moment. Po chwili tłusta anakonda znów pełzła mi po karku.

- Może pan ręce trzymać przy sobie - zagadnąłem petencję już lekko tracąc.

- Tak - odparł zwięźle, po czym gestem dobrze znanym z sal kinowych podrapał się po potylicy, rozprostował ramie i zarzucił mi je na kark.

Dalszą konwersację przerwała wracająca z toalety kobiecina, która zdzieliła Waldka pięścią w żuchwę, poprawiła w ramie, po czym wyprowadziła kolejny niezdarny sierpowy w szczękę.

- Ty pijaku, ty! - rzuciła na odchodne.

- Moja żona - Waldek nie bez dumy dokonał prezentacji otaczając mnie ramieniem.

- Możesz przestać go dotykać człowieku!!! - wydarła się w końcu Anieśka. Jakbym ją w zamierzchłych czasach podstawówki znał, nosiłbym za nią tornister i worek z kapciami. Z takim kumplem, nikt by mnie na boisku szkolnym nie zlał.

- Tak - zapewnił Waldek obejmując mnie ramieniem w geście 'jak zaczynasz ze mną, zaczynasz też z moim kumplem'.

Gdy jasnym się stało, że z Waldkiem nie pogadamy, pogadaliśmy z załogą, która wnet przesadziła nas w inne rejony myśliwca. Waldek pokład opuszczał nieprzytomny na wózku inwalidzkim, a na lotnisku przejęli go panowie w rogatywkach.

Od tamtej pory nie pisze, nie dzwoni...