Lecz cóż gdyby nie wiersz

Miałem nie poruszać tematu, bo kogo to i co, ale jak się z kim wrażeniami na wskroś pozytywnymi nie podzielę, to mnie dusza eksploduje. Z kumplami nie pogadam, bo oni wszyscy umcy-umcy. Dżask tylko mą fascynacje rozumie i podziela, ale jeden Dżask to jakby ktoś kubkiem do herbaty chciał stan powodziowy zażegnać.

Bo Anieśka mi płytę Comy najnowszą sprezentowała. Czas temu już znaczny. Fanem zespołu się mienię, ale o nowej pozycji pojęcia nie miałem. Nieważne.

Troszku się proces poznawczy płyty przeciągał, bowiem po pierwszych nutkach otrzymałem zakaz robienia tego w domu. Zarówno w Polsce, gdzie krążek dostałem, jak i po powrocie do Irlandii. Coś tam posłuchałem w samochodzie, ale ja do pracy mam - przy niezwykłym niefarcie do sygnalizacji świetlnej - dziesięć minut, więc wychwyciłem co łatwiejsze w odbiorze perełki. W końcu pojawiła się konieczność samotnej wyprawy do Dublina i płycie poświęcić mogłem wreszcie należną jej uwagę.

I w depresji teraz jestem, bo wiem, że nic już nie będzie takie samo. Chłopaki wbili mnie w fotel i mózg postawili w poprzek. Poematy pochwalne, psalmy dziękczynne w głowie układałem na cześć wokalu, tekstu i instrumentów towarzyszących.

Nikogo nie namawiam oraz nie polecam, bo wiadomo, że gusta są i gustawy, a Coma nie jest zespołem dla każdego. Pewne inklinacje w kierunku dźwięku robót drogowych są mile widziane. Niemniej grupa, która w ciągu siedmiu lat wydała siedem płyt, z których tylko dwie nie trafiły do pierwszej dwójki OLiSu, chyba zasługuje na odrobinę uwagi. Zwłaszcza, że chłopaki nie muszą dla popularności prowadzać się pod dzielni z celebrytkami, bądź brać udział w odmóżdżających telewizyjnych konkursach. O Comie słychać wyłącznie w kontekście muzyki, którą tworzą. A jest to kawał dobrej muzyki.