Cztery łapy

Anieśka znów psa przygarnęła. Na wieczność. A dokładnie na trzy tygodnie, które się wiecznością wydawały.

Pies mały, biały, kudłaty z czarnymi, ciekawskimi oczami, taki niedźwiedź polarny w wersji kieszonkowej - nie da się nie kochać. Niemniej przez te trzy tygodnie nasze relacje ewoluowały od "zoba, ktoś się wreszcie cieszy na mój widok" do "zapchlony futrzaku, dajże mi w spokoju buty chociaż zdjąć!".

Do tej pory, choć pies powrócił już do prawowitych właścicieli, chowam głowę w ramionach przekręcając klucz w zamku. Bo nasz tymczasowy współlokator najwyraźniej w poprzednim życiu był systemem alarmowym wczesnego ostrzegania - jazgotem reagował na najmniejszy szmer na klatce schodowej.

Podstawowe zasady współdzielenia mieszkania nakreśliliśmy już na wstępie. W punkcie drugim,  zaraz po zakazie zostawianie maili i innych psich wiadomości wewnątrz lokalu, uregulowane zostały kwestie noclegowe, które przyznawały psu prawo do własnego koja, przy jednoczesnym braku zgody na korzystanie z łóżka. Z egzekwowaniem tego przepisu były jednak pewne problemy, bowiem futrzak uparcie ładował się do wyra, po czym spoglądał na nas spojrzeniem mówiącym: 'jestem mały i słodki, chyba nie wygonicie mnie do zimnego koja?'. Anieśka pękła pierwsza, więc przez chwile obowiązek eksmitowania psa spadł na mnie. A wtedy wiadomo, kołyszący się smutno tyłek człapie do legowiska, w połowie drogi przystaje, glut ogląda się po raz ostatni, pociąga nosem, po czym ładuje się w swoje bety. Nie jest łatwo zasnąć po takim widoku. Tak więc, gdy któregoś dnia wszedłem do sypialni, a rozwalony na łóżku pies spojrzał na mnie, po czym intensywnie udawać począł, że śpi,... chwycił mnie za serce. To samo robiłem za kajtka, co by mnie Ojciec-Dyrektor zaniósł z auta do domu, gdyśmy późną porą wracali na kwaterę.

Pies otrzymał warunkową zgodę na korzystanie z naszego łóżka i świat stanął nagle na głowie. Oto ja, pan domu i głowa rodziny bądź co bądź, śpię zepchnięty nad krawędź łóżka, dotykając materaca biodrem, dwoma łokciami i jednym kolanem, a te dwa ciołki pochrapują w pozycji, jakby im się śniło, że spadają i chcieli maksymalnie zwiększyć opory powietrza. A to i tak tylko przez chwilę, bowiem o 7:30 wyspany najwyraźniej futrzak przystępuje do lizania po twarzy. Potem coś tam szepczą między sobą, zerkając na mnie niby ukradkiem i chichocząc. A jak pytam o czym tam brzęczą, to Anieśka z niewinną miną odpowiada: 'o niczym'.

Nie rozumiem jak można psa nad kota przedkładać. Kot to elegancja, gracja i klasa. W porównaniu z psem wypada jak dumny szlachcic, przy wioskowym matołku.

Cieszy się na widok smyczy, jakby milion psich chrupek w totolotka wygrał. Skacze, na podłogę ze szczęścia posikuje. Ok, rozumiem. Cieszysz się. Potem leci po tych schodach na złamanie karku, tylnymi łapami ledwie muska co czwarty stopień. Wydaje się, że lada moment zad wyprzedzi głowę. Drzwi dopada, tu chwila konsternacji, bo zamknięte. To ci niespodzianka, dopiero trzydziesty raz na spacer wychodzi. Szybko jednak rezon odzyskuje i skacze na wrota, rzuca się, popiskuje, na mnie się ogląda. Tak sobie myślę czasami, jakbym na stopniu przycupnął i czekał, to by chyba z wyczerpania padł, nim przestałby skakać.

Potem na dwór wypada, tu jakiegoś najgorszego śmiecia wtranżoli, tam się w kupie kolegi wytarza i szczęśliwy jest jak Japończyk na kursie fotograficznym.

Jak sobie pomyśle, że za lat szczenięcych trułem rodzicom flaka o psa, to mnie teraz taka wdzięczność bezgraniczna wypełnia. Za ich stanowczość i wytrwałość.