Wielki Dzwonnik, akt II

Ze względu na mizerną pogodę, tłumów w schronisku nie było. W dwudziestoosobowej sali spała nas może dziesiątka, w tym On - postrach wszelkich schronisk turystycznych, jak świat długi i szeroki.  Występ rozpoczął powoli, strojąc jakby instrument. Gdy wydawało się, że na tym repertuar się zakończy, przeszedł w niepokojące allegretto, by po chwili wedrzeć się brutalnie do samego rdzenia mózgowego bezlitosnym piu prestissimo. Próbowałem wszystkiego, cmokałem, gwizdałem, kląłem jak szewc z dwudziestoletnią praktyką w zawodzie, ale facet niczym nie zrażony wyrwał się wszelkim kanonom muzycznym i chrapał już w najlepsze wg partytury spisanej przez maniakalnego operatora wiertarki udarowej. A wszystko pół metra ode mnie.

Wreszcie zostawiłem w legowisku ciepłą kobietę zaplombowaną parą woskowych stoperów, a sam przeniosłem się na przeciwny koniec izby.

Dwie godziny później Kostek zarządził pobudkę. Wstałem ja zombie, zarówno pod względem psychofizycznym jak i dość charakterystycznej dla tych sympatycznych dżentelmenów żądzy mordu. Nocny grajek umknął pod osłoną nocy. Jak się człowiek raz, czy drugi obudzi otoczony rzędem wrogich twarzy, zakładam, że dość szybko wyrabia w sobie odruch wczesnego wstawania.

Z resztą nie czas był na tropienie Chrapcewa, bowiem Anieśka przeżywała chwile paniki, gdy obudziła się sama na łożu i podejrzewać już poczęła, że na szczyt ruszylim bez niej.

Przepakowaliśmy się w jeden plecak na parę i porzucając zbędną część ekwipunku w schronisku, poszliśmy w bój. Najpiew zygzakiem przez lodowiec, później śmy nieco podwiosłowali czekanami na ciut bardziej stromym finiszu, aż stanęliśmy na nagiej skale, najeżonej - na wzór zjazdu slalomowego - metalowymi tyczkami.

Oplatając linę wokół stalowych prętów, co by jaka gapa nie ściągnęła całej Drużyny Pierścienia na dno przepaści, dotarliśmy na szczyt. Krzyżem oznaczającym najwyższy punkt Marchii Wschodniej mieliśmy szansę cieszyć się wąskim gronie, bowiem większość ekip startowała tego dnia ze Studhutte - 700 metrów niżej, niż nasza baza wypadowa.

Kilka fotek i pętko kabanosa później schodziliśmy już na dół, bowiem czas naglił. Do lodowca powróciliśmy bez przygód, ale na stromym zejściu zaczęły się dziać rzeczy dziwne. Mimo, że Anieśka i oba Kostki pokonywali lodowiec jak sopocki deptak, ja co krok obsuwałem się kilka metrów w dół. Bogom dzięki Anieśka uważnie słuchała wykładu o posługiwaniu się czekanem i większość moich upadków zdołała zatrzymać. Raz jednak ściągnąłem ze zbocza także ją i kilka solidnych kopów do majtek mi się należy, bowiem jak czas pokazał, w pośpiechu źle raki wpiąłem i jeden komplet zębów, miast prostopadle do podeszwy, sterczał po skosem, nie zapewniając właściwej przyczepności. Dopiero kilka solidnych ciosów kostkowym czekanem załatwiło sprawę, ale tu popiół na mą głowę, bo gdybym całą ekipę ściągnął, wśród zapachu palonej gumy zajechalibyśmy na sam parking.

Tymczasem tylko jeden arcyznakomity pomysł dzielił nas od szczęśliwego powrotu do samochodu. Gienerał, na codzień brat kostkowy, uznał, że to tak fajnie byłoby line opleść wokół więszego głazu i zjechać ze zbocza jak alpiniści pierwszej wody. W przypadku samego pomysłodawcy, jak i lekkiej, jak pięćdziesiąt kilo tych śmiesznych styropianowych kulek co do cennych przesyłek wrzucają, Anieśki, plan powiódł się bez bani. Osiemdziesięciu kilogramów dorodnego chłopa jednak nie przewidział. Słońce stało już w zenicie, śnieg topniał, a głaz wielkości stołu kuchennego stracił przyczepność, szczęśliwie minął w bezpiecznej odległości wspomniane osiemdziesiąt kilo i pomknął w dół zbocza. 'Achtung' - zdążyliśmy jeno wrzasnąć za półtonową deską snowboardową, ale szczęśliwe głaz zatrzymał się kilkadziesiąt metrów niżej.

Potem to już tylko spokojne chrup chrup w kierunku naszej idwudziestki, autostrada do Monachium i ostrzenie raków na kolejną wyprawę.

A tu fotki z gór...