Mały terrorysta

Zaczęło się nieszkodliwie. Kumpel wysłał mi smsa, czy nie zadzwoniłbym do niego i poprosił by zholował mnie z trasy, bo wyrwać się musi z domu i odebrać urodzinowego szczeniaka dla żony. Z natury uroczym człowiekiem jestem, więc prośbie nie mogłem odmówić. Zanim się jednak obejrzałem byliśmy już chrzestnymi psiaka i zobowiązaliśmy się przygarnąć go na czas, gdy Znajomi nabierać będą koloru pod słońcem Italii. Właściwie to Anieśka się zobowiązała za nas dwoje, ale nie piętnujmy jeszcze winnych.

Z każdą kolejną wizyta u Znajomych, Anieśka z rosnącym przerażeniem odkrywała, na co się porywamy. Pies z dnia na dzień stawał się coraz bardziej nieznośny i coraz wyraźniej przejawiał objawy ADHD, nerwicy natręctw oraz stanów pasywno-agresywnych.

Tymczasem od wybicia godziny zero, współpraca między nami układała się wzorowo. Pies smsy oraz e-maile z cięższymi załącznikami pozostawiał na dworze (w wersji dla mieszkańców Małopolski - na polu), bądź w miejscach do tego wyznaczonych. Na kwadracie zachowywał się poprawnie, absorbował w stopniu umiarkowanym, respektować zdawał się domowy regulamin, nie szczekał, nie gryzł mebli, wieczerzać pozwalał w spokoju. Już nawet zaczęliśmy nieśmiało pokpiwać ze Znajomych, którym najwyraźniej do szczeniaka brakowało podejścia. 

Być może to nas zgubiło. A może po prostu pies oswoił się z nowym terytorium. Fakt, że mniej więcej w połowie pobytu, szczeniak przeszedł gruntowną przemianę, przez co znacznie przychylniej począłem spoglądać na przemoc wobec zwierząt.

Pierwszym rozporządzeniem nowej wersji szczeniaka było przelokalizowanie wspomnianych 'miejsc wyznaczonych'. Największa zmiana polegała na przeniesienie ich pod dach, niezależnie jak długi był spacer. Z klauzulą natarczywej i jazgotliwej egzekucji drastycznemu skróceniu uległ czas nie poświęcany psu. Głównie kosztem przerw obiadowych, jak również krótkich chwil relaksu przed laptopem. Plan zajęć objął gryzienie dłoni, stóp, rzadziej brzucha, bądź nosa, choć w głównej  mierze zdominowany został przez nonstopiczne szwędanie się pod nogami i szarpanie za nogawkę, przy dosłownie każdej czynności wymagającej pozycji pionowej.

Jeśli doliczyć do tego całkowitą odporność szczeniaka na zmęczenie i słowo 'nie', nikogo chyba nie zdziwi, że w trosce o własne zdrowie psychiczne, jak i przyszłość samego psa, na ostatnie dni jego pobytu zabarykadowaliśmy się w sypialni.

Znajomi odebrali małego terrorystę dzisiaj - prosto z lotniska. Być może nieco wyolbrzymiam, ale kwiaty kwitły w miejscach, gdzie ich stopy dotknęły paneli. Chyba konwalie. Gdyby do mych drzwi zapukał Piotr Rogucki z sześciopakiem piwa Okocim i spytał czy mam chwilkę, nie ucieszyłbym się bardziej niż na Ich widok. A liderowi Comy to ja jestem gotów wszystkie pryszcze na tyłku wycisnąć w uznaniu za całokształt twórczości.  

Znajomi zaprosili nas do siebie na poniedziałek. Podobnież mają dla nas jakieś upominki ze słonecznej Italii.

Lepiej żeby były dobre...