Wilki morskie

Na poszarpanym na wysepki południowo-zachodnim narożniku Irlandii, niespełna sto kilometrów od Corku znajduje się niewielkie miasteczko Baltimore. Niegdyś ponoć siedziba władców Munsteru, dziś nieduża, portowa mieścinka, której ludność w sezonie wzrasta niemal dwukrotnie pod napływem właścicieli okolicznych domków letniskowych oraz amatorów nurkowania i dużych ryb. Wizytówką Baltimore, którą miejscowi zamieściliby najchętniej na pocztówce, jest z całą pewnością ponad dwustuletnia latarnia nabrzeżna, zwana Żoną Lota, będąca elementem dawnego brytyjskiego systemu wczesnego ostrzegania. Głównym kapitałem miasteczka jest jednak jego prawdziwie irlandzka lokalizacja - zaciszna, leniwa, z dala od szlaków turystycznych, a przy tym wyjątkowo malownicza, z nagimi klifami i poszarpaną linią brzegową. Takie filmowe wyobrażanie Krainy Deszczowców, gdzie czas płynie powoli, głównie w pubie.

W bezpośredniej okolicy, na dnie Atlantyku butwieje szereg zatopionych statków z niemiecką łodzią podwodną i olbrzymim transportowcem Kowloon Bridge - największym, znanym europejskim wrakiem na czele, które regularnie ściągają do Baltimore zastępy ludzi w płetwach.

Oprócz ton pordzewiałego żelastwa wody Atlantyku w tym miejscu oferują również ławice ryb dochodzących nawet do trzech metrów długości, a w miejscowym porcie wypożyczyć można niedużą krypkę, w zestawie z kapitanem i sprzętem do wędkowania. I właśnie ten punkt oferty turystycznej Baltimore skłonił naszą siedmioosobową ekipę, by o godzinie piątej nad ranem wyruszyć w trzystudwudziestokilometrową trasę tam gdzie diabeł mówi 'trzymaj mnie za ogon, bo mnie ta ryba wciągnie'.

O ile Baltimore oglądane z lądu prezentuje się bardzo malowniczo, o tyle ten sam widok z poziomu oceanu ... jest absolutnym mistrzostwem świata. Skaliste nabrzeżne urwiska, porozsiewane wokół maleńkie, ostre jak riposta Wojewódzkiego, skaliste wysepki, mewy, delfiny i falujący ocean. Gdyby gdzieś na skałce siedziała Bachleda-Curuś, mógłbym umrzeć tam i wtedy. Nie siedziała więc zadowolić musieliśmy się makrelami. A tych więcej było jak Chińczyków.

Wędkowanie w naszym wydaniu zwykle polega na zarzuceniu przynęty, piciu piwa, grillowaniu i męskich rozmowach. Czasem coś się złapie, ale zgodnie traktujemy to jako wypadek przy pracy, toteż, gdy rekordzista za jednym razem wyciągnął pięć makreli, podekscytowaliśmy się jak pies w mięsnym.

Zapełniwszy rybami pierwszą skrzynkę ruszyliśmy na dorsze i rdzawce. I choć tu sytuacja troszkę się uspokoiła, zgodni byliśmy co do tego, że środki i czas zainwestowane w wyprawę właśnie się zwróciły. A wiedzieć jeszcze podówczas nie mogliśmy, że za nieco ponad godzinę znów zacznie się szaleństwo: rekiny, sięgające półtora metra morskie węgorze i dorsze w zasadzie same wskakujące do łódki.

Ja już jednak w tym udziału nie brałem. Mimo, że prewencyjnie nafaszerowałem się aviomarinem i konsekwentnie odmawiałem w drodze alkoholu, z siedmiu godzin rejsu, ostatnie trze spędziłem przewieszony przez burtę, kolory zmieniając jak kameleon. Przybiwszy do portu stały ląd całowałem jak Kolumb.

Następnym razem i tak płynę. Świeżo wyjęty z Atlantyku dorsz na maśle jest tego wart.

Fotoreportaż - skromny bom był bardzo zajęty - tu.