Uliczkę znam w Barcelonie

Wyprawa do Barcelony rozpoczęła się dość niefortunnie. W przeddzień wyjazdu grzmiałem na Dżaska, co by swoim zwyczajem wiochy nie narobił i zwarty oraz gotowy był, gdy przed świtaniem zajadę pod jego dom. Tymczasem sam haniebnie zaspałem i już na wstępie kwadrans byliśmy w plecy. Nic czego stu sześćdziesięcio konny silnik nie byłby w stanie odrobić, szybko jednak okazało się, że na nic zda się gniecenie pedału gazu. Nim na dobre opuściliśmy Naas Aer Lingus smsowo obwieścił, że ze względu na warunki pogodowe lot do Barcelony w dniu dzisiejszym się nie odbędzie. Za powstałe niedogodności... nie przeprosili. Nie zdążyliśmy się więc dobrze ogarnąć, a już mieliśmy dwadzieścia cztery godziny opóźnienia, a jak czas miał pokazać w mniejszym bądź większym stopniu tak już miało do końca wyjazdu pozostać.

Cztery minuty spóźniliśmy się, by wjechać na wieżę słynnej katedry Sagrada Familia, dwanaście, by wejść do barcelońskiego akwarium, dwadzieścia dwie, by przefrunąć nad miastem w wagoniku kolejki linowej, szesnaście godzin, by wziąć udział w wielkim show wody, światła i muzyki pod Magiczną Fontanną Montjuic, dwadzieścia cztery, by podziwiać oświetloną Sagrada Familia na tle nocnego nieba, prawdopodobnie tyleż samo, by zobaczyć podświetlony dwoma i pół tysiącami świateł LED budynek Torre Agbar. Jednego dnia zabrakło nam by odwiedzić park Guell.

Tyle po stronie minusów. Plusów jest znacznie więcej. Z pewnością ze wzruszeniem naszą wizytę wspominać będzie Lionel Messi, któremu dałem się namówić na wspólne zdjęcie. Oczami wyobraźni widzę jak za lat trzydzieści z nabożeństwem wyjmuje z kredensu pożółkłą fotografię, by pochwalić się wnukom. Tyle przynajmniej mogłem zrobić dla tego chłopaka w podzięce za gorące powitanie jakie zgotowało nam jego miasto. Pal licho fontanny i światełka. Barcelona jest wielką atrakcją sama w sobie. Setki wąskich uliczek, niepowtarzalna architektura, przyjaźni ludzie, kokosowe palmy, zaciszny port i tętniąca życiem La Rambla, a wszystko to skropione lutowym słońcem i owiane ciepłą, morską bryzą.

Nie sposób nie wspomnieć o doskonale zorganizowanej logistyce miasta. Nieważne czy ciemną nocą siedzimy w porcie na odbojnicy, machając nogami nad lustrem wody, czy dzielnie maszerujemy zatłoczonym mimo późnej pory deptakiem. Wystarczy w dowolnej chwili pomyśleć ‘piwo’, a jak za potarciem czarodziejskiej lampy znikąd materializuje się dżin oferujący - z dostawą pod nos - piwo, hot-dogi, krokiety, oregano i mąkę pszenną. Dwie urocze damy proponowały nam też blołdżoba, aleśmy nie byli do końca pewni co to takiego, więc grzecznie na wszelki wypadek podziękowaliśmy.  

I tylko tego dnia jednego, z którego Aer Lingus nas ograbił nieco szkoda. Jednego dnia zabrakło, by Barcelonę uznać za zaliczoną, a tak pełen architektonicznych cudów Gaudiego park Guell wciąż czeka na zdobycie,bośmy małemu Dżaskowi przed wyjazdem nieopatrznie obiecali trzy i pół metrowego rekina i trza było z dzieckiem wrócić do L`aquarium.

A skoro już w temacie dzieci jesteśmy, nie wypada pominąć zdarzenia, jakie miejsce miało pod świątynią fanów futbolu – Camp Nou. Wtedy to właśnie otoczeni zostaliśmy przez chmarę rozwrzeszczanej dzieciarni. Dzięki mojej odwadze i poświęceniu obaj koledzy zdołali wymknąć się z oblężenia, przez co uwaga tłumu natychmiast skupiła się na mnie. Napastnicy przyjęli pozycje bojowe celują do mnie z długopisów, a ciężkimi zeszytami zasłaniając się niczym tarczą. Rozdawszy dziesiątki autografów wróciłem do kolegów rzucając im zakłopotane i pytające spojrzenie. Dżask wzruszył ramionami: ‘w sumie to nieco Inieste przypominasz’.

Tyle.

A nie. Jeszcze to.