Irlandczycy się nie puszczają

Dość o samochodzie. Tego dnia od rana czułem, że coś się święci. Anieśka chodziła jak po sznureczku. Odkurzyła podłogę, rozwiesiła pranie, umyła okna, wypastowała buty, wytrzepała poduszki na kanapie, zmyła gary, wymieniła przepaloną żarówkę w salonie, naoliwiła skrzypiące drzwi, o które tak długo mnie prosiła, a w końcu stanęła w progu i paląc raka i mnąc niemiłosiernie brzeg fartucha spytała czy wyjść może z kolegami z poprzedniej pracy na drinka. Puściłem. A niech ma.

Czas pokazał, że anieśkowa kompanija wybrała sposób nieco mniej pracochłonny, swe połowice zapewniając, że spotkanie odbędzie się w gronie wyłącznie męskim. Kłamstwo to o tyle było w ich oczach usprawiedliwione, że cel przecież szczytny - ostatnie to w końcu tego typu spotkanie. Obaj koledzy w czasie nie długim planowali bowiem porzucić swobodę stanu kawalerskiego i przenieść się pod pantofel, a co za tym idzie wszelkie spotkanie koedukacyjne, bez udziału szczęśliwych małżonek absolutnie będą wykluczone.

Bo Irlandczycy się nie puszczają. Znaczy wzajemnie. Na mitingi z udziałem płci przeciwnej. Taka fundamentalna, narodowa zasada. Jak to, że Niemcy nie ściągają, Amerykanie nie potrafią wymienić trzech stolic europejskich, a w Algierii kamieniuje się wdowę z trzynastoletnim stażem za używanie rzeczowników rodzaju męskiego.

Anieśkowe rewelacje potwierdził Donal, zdziwiony jak onegdaj, gdy spytałem dlaczego mają w łazience dwa krany. Jeden na ciepłą wodę, drugi na zimną, mówił wtedy. Teraz zdawało mu się, że tłumaczy rzecz równie oczywistą. Po co kusić los, wyjaśniał, jak już związałeś się z jedną kobietą nie ma powodu, żebyś widywał się z innymi, to działa w dwie strony. To jest chemia, zwierzęce instynkty, nie warto ryzykować.

Gdy wspomniałem, że wieczoru pewnego wróciwszy z pracy, zastałem Anieśkę z niedawnym naszym sąsiadem, jak gdyby nigdy nic sączących herbatę przy kuchennym stole, nie krył oburzenia. Musiałem wspomnieć, że gość nasz był geologiem, by ochłonął (sory Kwasek za te słowa, jeśli czytasz, on nie widział Twoich zdjęć z Hawajów, Północnego Bieguna i innych takich).

Irlandczykom współczuć więc, że związki ich są o jedno spotkanie przy drinku od rozpadu, a ja trzy tygodnie temu zaszedłem do Anieśki, pytając niby hipotetycznie, czy widziałaby jakiekolwiek przeciwwskazania, bym z kolegami dwoma śmignął na kilka dni do Barcelony. Jak mi zapełnisz lodówkę i nasmażysz kotletów możesz lecieć nawet do Peru - usłyszałem.

To lecę.
Znaczy nie do Peru.
Za pięć godzin.