Epilog

Dzień był słoneczny, choć w powietrzu pachniało mrozem. Wzułem buty, na grzbiet wrzuciłem plecak i dziarskim krokiem ruszyłem do pracy. Śmignąłem pod oknem ciekawskich sąsiadów, pozdrowiłem gestem operatora koparki, na wysokości lokalnego warzywniaczka skręciłem w lewo i zacząłem nabierać prędkości. Asfaltem mijały mnie samochody, w słuchawkach grała muzyczka i ogólnie było klawo, a w niedalekiej przyszłości miało być jeszcze lepiej, bo choć wiedzieć tego podówczas jeszcze nie mogłem spacer był to mój do pracy w najbliższym czasie (tfu tfu) ostatni. Aczkolwiek w kraju hmm .... mniej specyficznym, ostatni spacer zaliczyłbym przynajmniej tydzień wcześniej.

Dwa tygodnie bowiem minęły odkąd oczy moje spoczęły na srebrnej ślicznotce, a serce zapłonęło pożądaniem. Dwa tygodnie wypełnione bolesnym oczekiwaniem i absurdalnymi rozmowami telefonicznymi, uwieńczone zaskakującym finałem. Choć po niemal pięciu latach dobrowolnego wygnania pomiędzy bezstresowymi tubylcami nawet zaskakujący finał nie powinien zaskakiwać.

A było to tak. W porządku chronologicznym.

Zakochałem się w sobotę. Nie była wolna od wad, ale któż jest idealny. Cztery niedoskonałości budziły wprawdzie szczególny niepokój, ale te w zamian za skromny depozycik miały zostać bezpowrotnie usunięte. Auto miało być gotowe do środy, wstępny raporcik z podjętych działań i postępu prac już w poniedziałek.

Nic podobnego się oczywiście nie wydarzyło. Wobec uparcie milczącego telefonu w czwartek zdecydowałem się wykonać pierwszy krok. Czekali na czujnik temperatury, auto miało być gotowe w piątek rano.

Nie było. Wciąż czekali na czujnik temperatury, co to nachodził z centrali w Niemczech. Prawdopodobnie przesyłany był tym samym sposobem co znicz olimpijski. Tylko to mogło tłumaczyć czemu auto gotowe miało być dopiero we wtorek/środę.

W środę wieczorem zadzwoniłem przeprosić, że przegapiłem ich telefon. Zdziwieni byli. Przecież nikt do mnie nie dzwonił. Bo i po co. Czujnika wciąż nie ma, odezwą się jutro.

To mi przypomniało jedną z wielu historii pod znakiem klucza płaskiego z Seacikiem w roli w głównej. Kiedyś przekonany byłem, że właśnie uszkodzony czujnik temperatury odpowiedzialny jest za przegrzewający się silnik. Zaszedłem więc do lokalnego serwisu VW, poprosiłem o czujnik, zapłaciłem i wyszedłem. Dochodzę do wnioski, że wściekle zaradny jestem.

Czwartek okazał się być TYM dniem. Czujnika oczywiście wciąż nikt nie widział, ale wszyscy zgodnie mieli wyjątkowe dobre przeczucia odnośnie przychodzącej w porze lunchu dostawy. Na tyle dobre, że umówiliśmy się na odbiór samochodu w piątek.

I w piątek samochód odebrałem. A czas pokazał, że mimo szczerych zapewnień z czterech wskazanych przeze mnie usterek w ciągu dwóch tygodni brygada specjalistów  zdołała ... zamontować brakującą wycieraczkę.

Było ich nie popędzać.