Czekając na Morfeusza

Nie wierzę w świńską grypę, w dysleksję, metodę Callana, colę light, wszelkiej maści slimfasty, reklamy telewizyjne, obietnice wyborcze, samochody marki deawoo, Walentynki, zdjęcia latających spodków. Nie wierzę w horoskopy, opłaty manipulacyjne, teksty piosenek Szymona Wydry, szkodliwość telefonów komórkowych, słowo arabskiego handlarza, raty 0%, celibat, piwo bezalkoholowe. Nie wierzę, że producentom serialu 'Oficerowie' udało się nakłonić tylu przyzwoitych aktorów do zagrania w takiej szmirze. Nie wierzę, że komuś może smakować wódka z martini. Nie wierzę, że podczas sędziowania meczów piłki nożnej korzystać się będzie z zapisu wideo, bo jak wtedy drukować. I nie wierzę w bezsenność.

No bo co to znaczy, że ktoś nie może zasnąć? Kilka dni z rzędu. Na podstawie studiów własnego przypadku znacznie łatwiej mi uwierzyć w problemy z budzeniem się, względnie NIE zasypianiem. W głowie mi się nie mieści, że ktoś po jednej nieprzespanej nocy kładzie głowę na poduszce, zamyka oczy, a po chwili nocnej ciszy nie przerywa radosne chrapanie.

Jeśli jednak wypadki toczyć się będą nadal w tym samym kierunku, huknąć będę się musiał w pierś i głośno przyznać do błędu. Bo oto kolejny dzień kładę głowę na poduszce, zamykam oczy i ... nic. Odwracam się na drugi bok, zamykam oczy i ... nic. Przekręcam się na brzuch, zamykam oczy i ... nic. Kiedyś wierciłem się tak kwadrans, później pół godziny. Teraz niejednokrotnie ponad godzinę.

Apogeum nastąpiło w środę, kiedy to zniecierpliwiony przedłużającym się oczekiwaniem na Morfeusza, o trzeciej nad ranem przeniosłem się do salonu licząc, że uśpi mnie odcinek "Fali zbrodni" i żołądkowa ze spritem. Cel udało się osiągnąć już cztery godziny, pięć odcinków i sześć drinków później. Po części odpowiedzialny za to może być sam serial, który w założeniu miał być nudny, a okazał się być tylko irytujący. Bo po mnie to generalnie większość spływa, ale na nielogiczny scenariusz i mierne aktorstwo w produkcjach rodzimej kinematografii zapieniam się jakby kręcone były za moje pieniądze. Na wspomnienie "Wiedźmina" do tej pory jestem bliski zapaści.

Tymczasem scena z jednego z odcinków wspomnianej "Fali...". Dwaj zawodowi porywacze zajeżdżają ciemną nocą pod dom byłego ministra skarbu celem uprowadzenia córuchny jego jedynej. Nyska klekocze głośniej niż mój rozkładający się Seacik, halogenami sypią po wszelkich możliwych oknach. Nie zrażeni tym jednak złoczyńcy ładują się do chałupki, zabierają córuchnę, a ucięty jej paluszek zostawiają beztrosko chrapiącemu tatusiowi na ... biodrze. Szczęściem tatko szybko się przebudził, w przeciwnym razie paluszek potoczyć mógł się gdzieś pod szafkę nocną i przypomnieć o sobie przykrym zapachem dopiero tydzień później.

No tak mi ciśnienie skoczyło, że dziwić nie może, iż do siódmej rano zasnąć nie mogłem. Na szczęście żołądkowa ze spritem ukoiła wzburzone poczucie estetyki i ostatecznie pozwoliła osunąć się bezwładnie w ramiona Morfeusza, ale nie mogę przecież codziennie kłaść się spać na rauszu. Następne co pamiętam to Anieśka czule szepcząca mi do ucha 'wstawaj'.

- Kobieto, wiesz o której ja się położyłem? - stęknąłem z wyrzutem bombardowany niepokojącymi wieściami od budzących się zmysłów.
- Wiem, o siódmej - odparła Anieśka nie zrażona.
- No to czego mnie budzisz?
- Bo jest już czternasta.

I tak dzień wolny od pracy rozpocząłem o godzinie 14. I na lekkim kacu.

Specjaliści pracują nad diagnozą. Póki co prewencyjnie nie wolno mi pić redbulli.