Wyścig z czasem: jadą goście jadą.

Z jednego z krajów nadwiślańskich zajechały do nas Dudki. Sztuk dwie. Niejako dla potwierdzenia tradycji, słońce wyjrzało z zaciekawieniem zza chmur, by przyjrzeć się 'nowym', jednocześnie kolejny raz kłam zadając naszym mrożącym krew w żyłach opowieściom o pogodowo niegościnnej Irlandii. Co tam jednak nasza wiarygodność, gdy o dobro gości idzie.

Jak zawsze wizyta polskiej delegacji stała się okazją do wypadu w głąb Irlandii. W charakterze rozgrzewki, na pierwszy ogień zaplanowaliśmy wyprawę do Glendalough. Tradycyjnie można by powiedzieć, bo do średniowiecznej osady na raty zabrałem już całą najbliższą rodzinę, część znajomych i niektóre zwierzęta domowe.

Klasztorne ruiny i okrągła wieża nawet przypadły, zdaje się, Dudkom do gustu. Natomiast w rewanżu za malowniczą, dziewięcio kilometrową trasę wokół dwóch jezior rzucali nam takie spojrzenia, że gdy na popas przystawaliśmy wolałem nie stawać między nimi a urwiskiem.

Nauczka z wycieczki: turystyka górska - nie dla wszystkich. Dobrześmy mieli arcyfajną, dwudniową wycieczkę w dalszym planie, bo by Dudki do kraju wróciły niezadowolone.

Z arcyfajnymi wycieczkami tak już jest, że człowiek wpierw godzinami ślęczy nad przewodnikiem turystycznym, wyszukuje miejsca warte odwiedzenia, rozrysowuje trasy, a koniec końców i tak wszystko bierze w łeb, bo zawsze czasu brak. Nigdy jeszcze nie udało nam się w całości zrealizować nakreślonego wcześniej planu, jak skromny by on nie był. Po za Sligo, gdzie czas może by się znalazł, ale atrakcje turystyczne jakby się skończyły.

Wycieczka z Dudkami pod tym względem nie różniła się od innych. Opóźnienie załapaliśmy zanim jeszcze opuściliśmy mieszkanie, ale to właściwie było zgodne z planem. Do Jaskini Marmurowego Łuku dotarliśmy zgodnie z harmonogramem. Naszym, bowiem zgodnie z harmonogramem jaskiniowców spóźniliśmy się pięć minut. Tyle czasu minęło odkąd poprzednia grupa zeszła pod ziemię. Następna ruszała za niemal godzinę.

Odkąd pierwszy raz odwiedziłem jaskinię Raj w górach świętokrzyskich, dziwny pociąg czuje do wypłukanych wodą dziur w skałach. Nawet ja przyznać jednak muszę, że po odwiedzeniu kilku z nich, trudno nie odnieść wrażenie deja vu. Wszędzie te same historie o stalaktytach, stalagmitach i kolumnach. Z czasem człowiek łapie się, że rozumie każde słowo mimo, że wykład odbywa się po węgiersku. "Tu proszę państwa widzimy głowę słonia, tam natomiast przygarbioną staruszkę, jeśli zaś spojrzymy do góry, szybko obrócimy się czterokrotnie w miejscu, zasłonimy jedno oko, drugim starając się zrobić zeza ujrzymy wyrażnie pizzę pepperoni z oliwkami i oregano, rozjechaną przez samochód ciężarowy marki kamaz w deszczowe popołudnie". Nawet poczucie humoru przewodników wydaje się podobne:

"Jak państwo widzicie strop nie jest w żaden nienaturalny sposób podparty. Trzyma się tak od 35 000 lat, więc mnie to wystarczy.Niemniej gdybym zaczął uciekać, nie krępujcie się do mnie przyłączyć".
Jaskinia Dunmore, sierpień 2008.
"Za moment zasiądziecie w tratwach, którymi przeprawicie się przez zalany wodą odcinek groty. Odkąd jaskinia udostępniona została dla zwiedzających, nikt nigdy nie wypadł za burtę, gdyby jednak tym razem wypadki potoczyły się inaczej, jedyną radę jakiej mogę udzielić to ... wstać, bowiem woda w najgłębszym miejscu nie sięga do pasa".Jaskinia Marmurowego Łuku, sierpień 2009.

Swoją drogą jaskiniowcom nieco współczuję. Dzień w dzień powtarzać te same teksty. Po roku powinni mieć prawo wystąpienia o specjalny dodatek do pensji. Tytułem pracy w ekstremalnych warunkach. A jaskinię polecam nawet tym, którzy kilka już w swoim życiu widzieli.

W bliskim sąsiedztwie jaskini znajduje się bodaj osiem zamków, bądź ich ruin. Miłosiernie pokazaliśmy Dudkom tylko dwa z nich, by nadto nie przedłużać oczekiwania na gwiazdę wieczoru - Slieve League. Na donegalskich urwiskach gościliśmy już przed dwoma laty, ale nie pokazać gościom irlandzkich klifów najzwyczajniej w świecie się nie godzi, a te moherowe straciły swój urok wraz z budową centrum informacyjnego, chodników, murków, sklepików, dywaników, kafelków, duperelków. Nadto wciąż niezdobyte pozostawało One Man Path, aleśmy tego ostatecznie i tym razem nie zmienili. One Man Path to wyjątkowo ponoć malownicza ścieżka górska biegnąca skrajem klifu, na wysokości ok 200 m. W najwęższym miejscu ma 60 cm, pomni wyprawy do Glendalough, założyliśmy więc, że Dudkom do gustu raczej nie przypadnie.

Zachód słońca tego dnia podziwiać mieliśmy z grobli olbrzyma, bądź z zamkiem Dunloce w tle. Żaden z tych wariantów nie doczekał się jednak realizacji. Kolejny raz bowiem przegraliśmy wyścig z czasem. Na północnym wybrzeżu zameldowaliśmy się symbolicznie o północy. Mocno sfatygowani i wyprowadzeni w pole przez Bożenę z GPSa, wątpić już zaczynaliśmy czy uda się odnaleźć nasze B&B, a jeśli nawet to czy nas tam ktoś jeszcze wygląda. Na szczęście ciepła sierpniowa noc wszelkie wątpliwości zweryfikowała na naszą korzyść.

Rankiem, nad sadzonym jajkiem i smażonym boczkiem na prędce przemeblowaliśmy plan wyjazdu. Z harmonogramu wypadł zamek Dunloce i, ku mojej bezgranicznej rozpaczy, rozlewnia Bushmillsa. Będzie powód, by w te strony powrócić. Tymczasem ile fabryka dały ruszyliśmy na groblę olbrzyma, a stamtąd na wiszącą kładkę carrick-a-rede. W obu miejscach już gościliśmy z tym, że mostu linowego nie udało nam się przekroczyć z powodu, że był zamknięty (wyścig z czasem). Tym razem ten karygodny stan rzeczy udało się zmienić, lecz blask naszej chwały zdmuchnął jak płonący szyb naftowy bohater dnia - Tommy. Tommy wiosen liczyć mógł może sześć. Na wiszący trzydzieści metrów nad wyzierającymi z wody skałami most wkroczył z matką. Podczas gdy matula nie oglądając się za siebie pomknęła po kładce, dzieciak pozostał w połowie drogi. Próżno rodzicielka wołała z drugiego brzegu "come on Tommy", póki tłum nie podchwycił i począł zgodnie skandować "come on Tommy". Chłopak niesiony dopingiem kibiców ruszył pewnie do przodu, dopadł drugiego końca mostu, za co nagrodzony został pierwszą bodaj w życiu owacją na stojąco.

Po heroicznym wyczynie małoletniego Irysa załadowaliśmy się w auto i ruszyliśmy w kierunku ostatniego punktu wycieczki. W Belfaście, bo o nim mowa, spędzić mieliśmy ino chwilę. Skoro świt dnia następnego Dudki ruszali do Polski. Zdecydowaliśmy się więc na Belfast w pigułce, czyli zwiedzanie miasta odkrytym autobusem. Stolica Irlandii Północnej sprawia nieco przygnębiające wrażenie. Najeżona dźwigami, strasząca zdemolowanymi budynkami wygląda, jakby ludzie wciąż nie do końca pewni byli, czy warto budować tu coś, co zaraz po przecięciu wstęgi zmiecione może być bombą. W słowach przewodniczki Belfast słynie z boiska piłkarskiego, na którym n lat temu północno irlandzka drużyna pokonała angielską (nie żeby lubili o tym wciąż mówić) i Tytanika, który powstał w tutejszych dokach. Mieszkańcy Belfastu ponoć przyznają, że często pytani są czemuż tak dumni są ze statku, który nie przetrwał nawet pierwszego rejsu. Odpowiadają jednak niezrażeni, że swoją robotę wykonali należycie, a nie ich winą jest, iż kapitanem Tytanika był Anglik, a sternikiem Szkot. Dumą z okrętu przesiąknął nawet element napływowy - jedna z tamtejszych restauracji tajskich nosi nazwę 'THAI tanic'

Pobieżnie wycieczka autobusowa potraktowała temat murali - naściennych malowideł, najczęściej o wydźwięku politycznym. Większość z nich swobodnie aspirować może do miana dzieła sztuki. Pod tym kątem Belfast należy jednak zwiedzać tzw. czarną taksówką, a na to niestety po raz kolejny czasu zabrakło.

Będzie powód żeby wrócić. Tymczasem co zobaczyć się udało, podziwiać można w galerii.