Żelazko

Na wykresie życia każdego człowieka znajdują się charakterystyczne punkty, które same w sobie może nie są niczym wielkim, jednak nic już po nich nie jest takie samo. Pierwszy krok, pierwszy ząb, pierwszy dzień w szkole, pierwsze oryginalne buty, pierwsze dżigi dżigi, pierwszy samodzielny wyjazd na wakacje, pierwsze dżigi dżigi z udziałem drugiej osoby, pierwsza praca, pierwszy samochód, pierwsze mieszkanie, pierwsze dziecko, pierwszy siwy włos, pierwszy wnuk. Można by wymieniać w nieskończoność, choć z wiekiem człowiek łapie się raczej na zaliczaniu punktów ostatnich - ostatni włos, ostatnie dżigi dżigi, ostatni ząb, ostatni krok.

Anieśka wciąż zalicza punkty pierwsze, a kolejnym w jej kolekcji stał się pierwszy samochód. Moje poszukiwania następcy Seacika przedłużały się na tyle, że Anieśka całkowicie straciła nadzieję na jego przejęcie, postanowiła więc pokazać mi jak tego typu sprawy się załatwia. Jednego dnia wyszukała samochód, skontaktowała się z właścicielem, zorganizowała oględziny mechanika, nabyła auto i ...  zaliczyła pierwszą kraksę. W połowie debiutanckiej przejażdżki zajechała na parking, gdzie perfekcyjnie umieściwszy auto między liniami (kolejny pierwszy raz), zgasiła silnik, chwyciła za klamkę i niewłaściwie oceniwszy zasięg nieproporcjonalnie długich drzwi, z rozmachem wyrżnęła w stojące obok Clio. Z bocznego migacza samochodu nie ostało się wiele.

Jak się po chwili okazało, właścicielką Clio była Rodaczka, która miarkowała auto w niedługim czasie sprzedać, a sproszkowany kierunkowskaz ceny raczej nie podbijał. Na wymianę numerów telefonu i uroczystą obietnicę naprawienia szkód przystała pewnie bardziej z ciekawości, niż wiary w nasze słowa. Kiedyś, w przedemigracyjnych czasach, staliśmy z Ogórem pod takim ogrodzeniem głośno zastanawiając się czy jest pod napięciem (ogrodzenie, nie Ogór). W końcu nie wytrzymałem i z braku lepszych propozycji sprawdziłem to na dotyk. Nie było. Ciekawość czasem bierze górę nad zdrowym rozsądkiem.

Raptem w naszych rękach pojawiła się szansa na poprawę wizerunku Polaków na emigracji w oczach ... Polaków na emigracji. Przy najbliższej okazji ruszyliśmy więc na szrot. A w zasadzie Anieśka ruszyła, bo ja kuliłem się na siedzeniu pasażera jej Perłowej Strzały. Co się po drodze jednak okazało? Manewry, które dla Anieśki siedzącej za sterami ciężkiego i mało zwrotnego Seata były swoistym mission impossible, Anieśce siedzącej za sterami autka rozmiarów melexa przychodziły z naturalną wręcz łatwością. Na szrot mknęliśmy niczym Hołowczyc z Wisławskim. Z tą różnicą, że po Wisławskim raczej nie trzeba prać fotela. Dopiero na miejscu dziewcze zatroskało się głęboko.

- Zobacz ile tu rozbitych samochodów - jęknęła Anieśka omiatając wzokiem zbiorowy samochodowy grobowiec - I co drugi z L-ką!!!

Migacz udało się znaleźć z łatwością, Rodaczka była mile zaskoczona, a nasza niewielka rodzina zrzeszająca pluszaki, figurki i pojazdy mechaniczne wzbogacona została o jednego członka, który z miejca uczynił nas oboje bardzo szęśliwymi. Anieśkę, bo zalśnił jaskrawym światłem na końcu krętego i ciemnego dotąd tunelu jej drogowej edukacji. Mnie, bo mina kierowców Mercedesów, Volvo, BMW, których - przy tych rzadkich okazjach, gdy ja prowadzę - wyprzedzam trzęsącym się żelazkiem oklejonym L-kami jest absolutnie bezcenna.