Impreza po irlandzku

Ostatni miesiąc wyjątkowo pracowity był dla naszego działu odpowiedzialnego za kontakty z tubylcami. Wytężona aktywność jednoosobowej kadry w osobie Anieśki, zaowocowała dwoma zaproszeniami na imprezy, na których pełnić mieliśmy zaszczytną rolę jedynych ambasadorów polskości.

Impreza nr 1 odbyła się w uroczym hoteliku w miejscowości Leixlip. Z Naas może 30 km szybkim samochodem. Tego samego dnia Irlandia pokonała Walijczyków w finale Turnieju Sześciu Narodów - najstarszych i najbardziej prestiżowych zawodów rugby, w związku z czym znaczna część gości podejrzaną "wesołość" przejawiała zanim jeszcze podano przystawki.

Impreza wyprawiona została z pompą i nie mogło być inaczej, uczcić bowiem miała bardzo okrągły jubileusz narodzin anieśkowej znajomki. Po oficjalnej prezentacji w hotelowym holu, z obowiązkową 'pajntą' w dłoni, podczas której poznaliśmy ponad sześćdziesięciu członków najbliższej rodziny Jubilatki ruszyliśmy na proszony obiad.

Dla tych, którzy na salonach nie bywają, wspomnę że standard restauracji mierzy się nie tylko walorami smakowymi i estetycznymi posiłku, ale także, a w zasadzie przede wszystkim ilością pustej przestrzeni na talerzu. Im jej więcej tym klasa restauracji wyższa. W Leixlip House Hotel do obiadu podawano szkło powiększające, aby przypadkiem nie przegapić surówki. Co oczy z trudem dostrzegały dla podniebienia było smakowym odpowiednikiem Disneylandu. W życiu nie jadłem tak dobrego carpaccio. Po części pewnie dlatego, że było to pierwsze carpaccio jakie przyszło mi skosztować. Słyszałem jednak wcześniej wiele dobrego.

Nabrawszy nieco sił przy stole, całą bandą ruszyliśmy do hotelowego baru, by dokończyć dzieła, które rozpoczęło nieprzerwanie uzupełniane przez kelnerów wino. Nie udało się, bowiem po chwili rozbrzmiały dźwięki lutni i zaczęły się balety. Ach co to był za bal. Piękne panie, eleganccy ponowie, w piruetach, obrotach, podskokach, voltach i botafogos. No i oczywiście MY, w naszym stałym programie "Piękna Anieśka i Jej Drewniany Kołek". I choć krótko grajek gości bawił, wystawny obiad bezlitośnie spalony został nim przebrzmiał trzeci refren.

Z wybiciem godziny drugiej, może trzeciej, gdy powoli szykowałem się by poderwać współbiesiadników do tradycyjnej demolki lokalu, nasi irlandzcy gospodarze zasiedli w kanapach i zaczęli ... śpiewać. Nie pijackie przyśpiewki o cyckach karczmarki Bożeny, o nie! Melodyjne i przyjemne dla ucha ballady o Molly Malone, Galway Girl i Irlandzkich Rowerach, kilkakrotnie przerywane kategorycznymi żądaniami 'polish song'. Tego życzenia dla ich własnego dobra nie spełniliśmy.

Impreza nr 2 tak wystawna nie była, ale i jubileusz nie był tak okrągły. Tym razem bawić nam przyszło znacznie bliżej domu, przy dźwiękach kapeli o wdzięcznej nazwie 'The Mojitos', a gwoździem programu miała być mina Jubilatki. Impreza była bowiem niespodzianką, a nawet jeśli nią nie była, pełnym zaskoczeniem dla głównej zainteresowanej była z całą pewnością obecność jej dawno nie widzianej kumpeli Anieśki. Żadne carpaccio nie przebije wyrazu jej twarzy, jak głupio by to nie brzmiało.

Łzom i uściskom nie było końca, aż do głosu doszli The Mojitos. Nie sposób było usiedzieć, gdy ci chłopcy chwycili za instrumenty. Głównie dlatego, że poziom nagłośnienia absolutnie wykluczał jakąkolwiek rozmowę, w związku z czym parkiet wydawał się jedynym rozsądnym wyjściem. W każdym razie dla tych, którzy nie dostrzegli, że na zawieszonych na ścianach telewizorach FC Barcelona zmaga się z Valencią, bądź fakt ten zwisał im miękkim kalafiorem.

Pomijając kwestie nagłośnienia, kapela grała bardzo rzeczowo, a im bliżej do grande finale tym bardziej rockowo, co o dziwo doskonale pasowało wyraźnie odmłodzonej carlsbergiem starszyźnie na parkiecie. Jedno o Irysach powiedzieć trzeba sobie głośno: nie jedna osoba w moim wieku uczyć się powinna od tutejszych emerytów i rencistów jak się dobrze bawić. Z niecierpliwością czekam na kolejny, mniej bądź bardziej okrągły jubileusz.

Tyle w temacie.