Stereotypy

Irlandzcy lekarze mogliby się swobodnie zamienić z mechanikami samochodowymi, a znaczącego spadku jakości wykonywanych usług nie odnotowanoby w żadnej z tych profesji. To powszechnie podzielana opinia. O ile w kwestii służby zdrowa, jako zadeklarowany wyznawca homeopatii, nie mam prawa się wypowiadać, o tyle jako szczęśliwy posiadacz ferrari pośród seatów, a zarazem naczelny tłumacz emigracji w Naas, miałem okazję kilka warsztatów samochodowych odwiedzić, więc to i owo mógłbym w temacie powiedzieć.

Akcją numer jeden wciąż pozostaje wizyta w autoryzowanym serwisie opla, gdzieśmy z Kumplem w zamierzchłej przeszłości doholowali jego odmawiające współpracy auto. Panowie fachowcy po kilku dniach zwrócili wciąż niesprawny samochód, zaznaczając, że wiedzą już co się zepsuło (za co trzeba będzie beknąć trzy stówki), natomiast odkrycie dlaczego, będzie bardzo pracochłonne i kosztować może nawet okrągłego tysiaka. Na takie diktum Kumpel poczerwieniał, zażądał zwrotu kluczyków i wsiadł do samochodu. Raczej wsiadłby, gdyby panowie fachowcy nie zepsuli zamka w drzwiach.

Cała historia zakończyła się pod domem polskiego mechanika-hobbysty, który za dwie bodaj stówki naprawił auto włącznie z uszkodzonym zamkiem.

Tymczasem niedawno nadarzyła się okazja zweryfikowania w całości powszechnie podzielanej opinii. Jeleń bowiem zadzwonił i łamiącym się głosem jął opowiadać, jak podle został zeszłej nocy potraktowany w szpitalu, kiedy krwawiący i połamany dotarł na ostry dyżur. Panowie fachowcy osłuchali go, opukali, po czym odesłali do domu twierdząc, że zdrów jest jak ryba, a gdy mdleć zaczął i majaczyć o światełku na końcu tunelu, zawezwali na pomoc radiolki. Sztuk dwie.

Gdy ranek nastał, obudził się Jeleń i z miejsca wyć począł z bólu, by w końcu chwycić za słuchawkę i poprosić mnie o pomoc w zakresie przekonania szpitalnego personelu, że obojczyk jego jest wybity i nie ma co do tego żadnych wątpliwości.

Zagotowało się we mnie. Opowieści o fantazji tutejszej służby zdrowia słyszałem z bardziej, bądź mniej wiarygodnych źródeł wiele, ale żeby tak odmówić cierpiącemu pomocy i jeszcze go policją poszczuć!? No nie, tego to bym nawet wyborcom PISu nie życzył. Pod szpital zajechaliśmy więc w mocno bojowych nastrojach. Jeleń, absolwent AWFu, "wiedzący o ludzkim ciele wszystko", odgrażał się, że jeśli mu nie pomogą to obojczyk nastawię mu ja. Własną osobą. W szpitalnej poczekalni, a niech się wstydu najedzą.

Tymczasem dzięki zeznaniom naocznych świadków w osobach lekarzy oraz kolegów, którzy eskortowali Jelenia do szpitala, możliwa była rekonstrukcja prawdziwej wersji wydarzeń. Jak się okazało Jeleń wpadł na ostry dyżur nawalony jak Messersschmitt Me 262 i już na starcie począł czynić oborę (po angielsku wilidż) niczym docent Lepper za swych najlepszych lat. Gdy już przy pomocy kolegów udało się utrzymać dwu metrowego chłopa  nieruchomo przed aparatem rentgenowskim, jasnym okazało się, że jeleni obojczyk trzasnął jak ołówek. Z tą diagnozą pacjent odesłany został na kwaterę, odmówiwszy wcześniej przyjęcia środków przeciwbólowych. Ponoć ze względów ideologicznych.

Na kwaterę Jeleń jednak nie dotarł. W poszukiwaniu zaginionego portfela dotarł za to z powrotem do szpitala. Z chwilą przekroczenia progu zapomniał jednak o portfelu, a przypomniał sobie, że niecni lekarza odmówili udzielenia mu pomocy i tak przeszedł do ponownie do czynienia obory (po angielsku wilidż II), z dzwonieniem do ambasady włącznie. W ten sposób docieramy do wspomnianych już radiolek.

Ostatecznie do zakończenia trzeciej już w ciągu ostatnich dwunastu godzin wizyty w szpitalu przekonało Jelenia zdjęcie rentgenowskie, jasno dowodzące, że obojczyk nie jest wybity, a złamany jak obietnice premiera Kaczyńskiego. I opinia lekarza, że obojczyk jest jedyną kością, która zrasta się bez usztywnienia i nastawiania. Poparta opinią drugiego lekarza. Potwierdzona przez matkę Jelenia. Wspominałem, że matka Jelenia jest pielęgniarką?

O Polakach też krąży pewna powszechnie podzielana opinia. Jasnym jest chyba kto tamtej nocy zdobył trzy cenne punkty...