"nie, nie powiedziałaś..."

To miał być leniwy czwartek. Złamany grypą, bądź też inna zarazą, opatulony w zimową kolekcję z Szafy Na Ubrania, korzystając z dnia wolnego zaległem na kanapie z żelaznym postanowieniem pozostania w tej pozycji, póki temperatura ciała nie zejdzie do upragnionych 36 kresek, a Skarby Z Apteki nie przegonią konwulsyjnego kaszlu. Pozostawiając za sobą rozgrzebaną pościel, ignorując piętrzący się stos garów w zlewie i wysypujące się z kosza śmieci, szerokim łukiem ominąwszy prysznic otworzyłem srebrny ekran laptopa, oficjalnie rozpoczynając tym samym proces leczenia.

Pociągając w regularnych odstępach nosem dzieliłem czas między swobodną pogawędką na gg, a zażartą dyskusją smsową z Anieśką, aż w końcu wiadomość o tajemniczej treści "nie, nie powiedziałaś..." w wyniku drobnego omsknięcia posłałem do wszystkich kontaktów z mojej internetowej książki telefonicznej. Wszystkich!

To wręcz niewiarygodne jaką prędkością reakcji co poniektórzy dysponują. Zanim na dobre zdałem sobie sprawę z pomyłki, telefon począł krztusić się serią sygnałów smsa. "Czego ci nie powiedziałem", "a właśnie, że powiedziałam", "serio", "to super", "co ci nie powiedziałem muj pszyjacielu" (pisownie oryginalna), "chyba ci się numery popierdzieliły", "to do mnie ta wiadomość tajemnicza", czy krótkie acz treściwe "co k..a?!" z każdą sekundą konsekwentnie zapychały moją skrzynkę odbiorczą. Po chwili żwawe rytmy "Layli" Claptona oświadczyły, że ktoś ciekawski postanowił wyjaśnić pomyłkę telefonicznie. Fidel PL - zapowiedział wyświetlacz zdyszanego telefonu.

- Słucham - zacząłem zdziwiony, iż Fidel przerywał długie milczenia z tak błahego powodu.
- Dzień dobry - usłyszałem, ku memu zdziwieniu, damski głos.
- Dzień dobry.
- Ee .... ymmm. Kto mówi?
- Wydawało mi się, że to właśnie dzwoniąca osoba powinna się przedstawić.
- No tak, ale dostałam dziwnego smsa z tego numeru.

Na prędce wyjaśniłem sytuacje, zaznaczając iż w moich kontaktach ten numer figuruje jako Fidel.

- To nie Fidel mówi - poinformowała mnie konspiracyjnym tonem moja rozmówczyni - ale osoba bardzo mu bliska.
- Yhy - odparłem nie bardzo wiedząc co powiedzieć.
- Czy Pan jest stary? - zaskoczyła mnie nagle.
- Proszę?
- Mam na myśli czy Pan jest w wieku Fidela, czy też może dużo starszy.
- Troszkę starszy, ale góra cztery lata. Uważam się w każdym razie za młodego.
- Jakiegoś flirtu Pan szuka, bo ten sms takim trzykropkiem był zakończony, takim niedopowiedzeniem, jakby chciał Pan powiedzieć coś więcej.
- Być może proszę Pani. To był sms do mojej dziewczyny, więc pewne znamiona flirtu mógł nosić - odparłem rozbawiony do łez.
- Bardzo ładnie Pan mówi. A może Panu się nudziło i specjalnie wysłał Pan tego smsa do wszystkich? - zasugerowała Nieznajoma dekonspirując cały spisek.
- Zapewniam Panią, że miałem zupełnie inne plany na dziś.
- Ah, bo Pan wciąż nie wie z kim rozmawia. Ja jestem mamą Fidela.

W tym miejscu obiecałem sobie, że na podłogę padnę później, a zamiast tego uciąłem sobie dłuższą pogawędkę z Panią Fidelową, na temat jej syna, życia w Irlandii, jej syna, powrotu do Polski, jej syna, wykształcenia, perspektyw. Luźna, przyjemna, choć absurdalna zważywszy na okoliczności rozmowa.

Nie mam nawet odwagi pomyśleć, jakby się to wszystko skończyło, gdybym posłał w eter jednego z bardziej hmmm... pikantnych smsów do Anieśki.