Nekrolog

Baczność gawiedzi droga, bo oto odszedł członek rodziny, najjaśniejsze gwiazda na firmamencie Naszego pochmurnego wyspiarskiego życia, światełko na końcu tonących w deszczu irlandzkich dróg. Bohaterka, która na stronach Irlandzkiej Telenoweli była jedynie epizodem, jednak na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako pierwsza tak naprawdę moja. I nawet rodzicom zdawało się nie przeszkadzać, że była ... czarna. Obiekt mych gorących uczuć, a od dziś źródło niepojętej tęsknoty. FIEŚCINA ZOSTAŁA WYTRANSFEROWANA. I choć jej żarłoczność w kwestii wody, paliwa i oleju zdaje się być wystarczającym powodem, by oddać ją w ręce innego mężczyzny, to dam sobie obciąć część ciała dalece ważniejszą niż głowa, że rodzicom przez myśl nawet nie przeszło, żeby z tych samych powodów pozbyć się Grubego.
Jej brak już jest silnie odczuwalny. Przez jej nieobecność nie będzie mi jutro dane zobaczyć się z Anieśką. Gdyby nie uprzejmość Wiercika, scenariusz ten powtarzałby się do końca tygodnia.
Jedynym pocieszeniem pozostaje fakt, że trafiła w dobre zdaje się ręce. Jej nowy właściciel z dużą dozą prawdopodobieństwa będzie potrafił zająć się Nią lepiej niż ja. Sprawił wrażenie osoby konkretnej, nie z kategorii tych: ptak nasrał na szybę, trza opuścić pindziesiąt. Skomplikowany proces targowania zakończył się w sposób zadowalający obie strony. Niechaj mu długo i bezawaryjnie służy. Cześć jej pamięci.