Zgroza

Drodzy Czytacze, piszę do Was wciąż będąc pod wpływem tragicznych wydarzeń ostatnich dni. Sytuacja, w której się znalazłem swym dramatyzmem bije na głowę nawet efekt ostatnich wyborów prezydenckich w Polsce. Znalazłem się na dnie, a wręcz pukałem w nie od spodu. Pod wielkim znakiem zapytanie stanął sens mojego dalszego pobytu w Irlandii. Rozważałem powiadomienie o mojej sytuacji ambasady polskiej w Dublinie, porzuciłem jednak ten pomysł, w obawie przed chaosem jaki niechybnie wprowadziłaby w i tak średnio zorganizowane struktury rządu na emigracji ta hiobowa wieść. W trosce o szeroko rozumiane bezpieczeństwo moich nieocenionych Czytaczy, przed przystąpieniem do dalszej lektury radzę usunąć ze swego otoczenia wszelkie ostre przedmioty i uzbroić się w solidną dawkę środków uspakajających oraz szklankę wody w temperaturze pokojowej. Mianowicie: przywieziony z Polski zapas Majonezu Winiary ... wyczerpał się!!!! Spokojnie, spokojnie. Proszę natychmiast połknąć przygotowane proszki, popić wodą i przywrócić akcję serca. To historia z hepi endem. Blask mojemu życiu zdołała przywrócić niezawodna w takich sytuacjach Anieśka, wygrzebując w sklepie ruskim niewielki słoik tej życiodajnej, nie bójmy się powiedzieć, substancji.
Majonez Winiary to nie jedyny nabytek, który w ostatnim czasie uratował mi życie. Postanowiłem mianowicie wymienić mojego pełnoletniego prawdopodobnie Harleja na model, który dla odmiany będzie działał. Porzuciłem tym samym ambitne plany pełnego uzdatnienia mojegoż rowerro w myśl zasady: dziecku nic pomoże, zrobimy nowe. Na decyzji tej ostatecznie zaważył fakt autentyczny (to mój blog i to ja decyduje czy fakty mogą być nieautentyczne, czy też nie), gdy to podczas tradycyjnej już wizyty na stacji benzynowej w celu uzupełnienia solidnych braków powietrza w przednim kole, na mokrej od deszczu napompowanej już oponie wykwitła przepiękna symfonia pęcherzyków powietrza. A jakże trafna i wymierzona w czasie była to decyzja niech świadczy kolejny fakt autentyczny. Otóż dzień po debiucie mojego nowego Harleja mknę sobie kompletnie nieświadom niebezpieczeństwa jak co dzień do pracy, gdy nagle z kierunku prostopadłego kierowca ślicznego i dużego autka rzuca mi chytre spojrzenie i przecina moją drogę w celu dostanie się na przeciwny pas ruchu. Z tego, że na manewr ten nie miałby wystarczająco czasu nawet gdybym się do pracy czołgał, zdał sobie sprawę dokładnie w momencie, gdy zajmował 78% mojego pasa ruchu. W związku z powyższym postanowił się ... zatrzymać. Hamulec tylko musnąłem, a siodełko i tak delikatnie stuknęło mnie w tył głowy (w Irlandii, a jakże, nawet dźwignie hamulców są odwrotnie usytuowane niż u nas w związku z czym hamowałem przednim). Jak cała historia by się skończyła, gdybym sunął do pracy mym wysłużonym pakietem złomu, w którym działające części policzyć można na palcach jednej dłoni pijanego stolarza, a do zacnego tego grona z pewnością nie należały hamulce, można sobie tylko wyobrazić. Dla tych, których natura w wyobraźnie wyposażyć nie raczyła pozwolę sobie stwierdzić enigmatycznie, że moje szanse na znalezienie się na siedzeniu pasażera naszego bohaterskiego kierowcy należy uznać za wysokie. W odróżnieniu od szans na zajęcie tego miejsca w stanie całym.
Od powrotu z Polski nieustannie trwają poszukiwania kolejnego nabytku – mieszkania. I tu sprawy nie przybierają zbyt jasnych barw, jako że los najprawdopodobniej już zarezerwował nam miejscówkę pod uroczym, kamiennym mostkiem. Postanowiliśmy szukać mieszkania na własną rękę, nie zważając na brak potencjalnych współmieszkaczy, przyjmując, że gdy będzie kwadrat znajdą się i ludzie chętni go z nami dzielić. Trafnym okazało się to podejściem, gdyż na dzień dzisiejszy już możemy wybierać potrzebną nam dwójkę z szóstki chętnych. Wciąż jednak brakuje istotnego w zasadzie szczegółu – mieszkanie. Największą przeszkodą jest dystans z dostępnych na rynku nieruchomości czterech kątów do Anieśki pracy. Gdy już znajdujemy kwaterę o rzut dowolnym nakryciem głowy oddalony od jej firmy, właścicielka nie zjawia się na umówione spotkanie i nie odpowiada na telefony. Gdy skuszeni niską ceną decydujemy się rzucić okiem na mieszkanie w niekorzystnej odległości, okazuje się, że standardem nie dorównuje ono nawet hotelowi Bernolak w Bratysławie (kto był ten już zgrzyta zębami). Trzymajcie więc kciuki drodzy Czytacze, bo pogoda w Irlandii nie sprzyja nockom pod gwiazdami.
Tymczasem Anieśce trzecia wizyta u lekarza zdaje się pomagać, bo zdrowieje w oczach. Niestety nie moich, bo ostatni tydzień w Aldim sprawił, że poważnie zacząłem się zastanawiać nad przyniesieniem do pracy materaca, ciuchów na zmianę i szczoteczki do zębów. Tyle roboty nie miałem od czasy gdy próbowałem nauczyć matkę obsługi magnetowidu (świnia – tak mnie nazwie gdy przeczyta te słowa ;) ), w związku z czym, gdy zajmujemy z Anieśką jedno pomieszczenie co najmniej jedno z nas śpi. Magazyn nie został zrównany z ziemią podczas mojego debiutu w granatowym polarku (co było moim założonym planem minimum), a w ten weekend dostałem szansę ponownego wykazania się, gdyż azaliż ponieważ Pierra dopadł przewlekły ból pleców (!?), a Donala podejście do pracy w weekendy krótko acz dosadnie przedstawiłem w poprzednim poście. Między innymi dlatego, tylko przez ostatnie 3 dni spędziłem w Aldim równiuteńkie 29 godzin. Cześć pracy. I Wam też cześć, pora na krótkie Friend seszyn, siusiu paciorek i spać.
P.S. Proponuje mala zabawe: znajdz 8 szczegolow ktorymi roznia sie dwa obrazki ponizej. Przedstawiaja one widok z okna w Warszawie i Naas, a zrobione zostaly w odstepie najwyzej tygodnia. Poziom trudnosci nie przewyzsza konkursow Audoitele moim skromnym zdaniem.
WARSZAWA

NAAS