Come back

Chwilunie mnie nie bylo, ale juz mozecie zaprzestac drodzy czytacze wydzwaniania po irlandzkich szpitalach, kostnicach i knajpach. Wielkie dzieki za troske, ale odnalazlem sie sam. Niby nic sie przez ostatnie dni nie dzialo, ale codziennie, gdy tylko zwieszalem kuspyry z wyrka, czas nabieral zawrotnego przyspieszenia, by zwolnic drastycznie wraz z pierwszym gwizdkiem w pracy. Jak w takich wyraunkach wylowic garstke drogocennych minut, by slow kilka skrobnac na blogu? No nie da sie, k**a nie da sie, ze tak zacytuje za mucha ktora nie siada.
A dni ostatnie uplywaja nam szybko lecz leniwie. Dopiero teraz doceniam jak to jest wrocic do domu i pogadac z kims, wobec kogo nie trzeba ograniczac uzycia zdan zlozonych w obawie, ze przerosna one sily przerobowe rozmowcy. Dopiero teraz nie reaguje nieodpartym pragnieniem wykonania panicznego odwrotu na widok zapalonego swiatla w duzym pokoju, gdy wracam pozna pora z pracy. Dopiero teraz doceniam slodki dzwiek robot drogowych za oknem nie zaklocany chrapaniem dobiegajacym zza sciany. Nawet slepy upor Irysow, by uniemozliwic nam wynajecie domku w ich deszczowym kraju jakos przestal mi dzialac na system. A jako ze apartament z klasa wymaga zachowania z klasa, postanowilismy z Anieska przerzucic sie na bardziej dystyngowany tryb zycia. Pierwszym krokiem w tym kierunku poczynionym, mialo byc zastapienie obiadu pochlanianego w tempie expresowym z plastikowego pudelka w kafejce, posilkiem podanym, w sposob jakiego nie powstydzilyby sie restauracje dla snobow, z butelka wina, przy swietle swiec. Niestety pierwotne instynkty wziely gore, jedna butelka sklonila mnie do wyprawy do Tesco po dwie kolejne i tak doprowadziwszy sie do blogoslawionego stanu nietrzezwosci malo nie puscilismy mieszkania z dymem, gdy jedna z walajacych sie po stole kartek zajela sie od swieczki :).    
Spozycie obiadu w tak cywilizowany sposob nie byloby mozliwe, gdyby Anieska wciaz pracowala w kafejce. Cos kolo dwoch tygodni temu przypomniala sobie jednak o niej firma, w ktorej zostawialismy CV, gdy dopiero raczkowalismy po Irlandii. I tak Anieska zmienila barwy klubowe i zostala nowym nabytkiem Scanii. Z braku lepszych tematow do poruszenia przyjrzyjmy sie temu transferowi i jego konsekwenjcom dla samej zainteresowanej i jej najblizszych. Wielkim plusem jest blyszczacy pieniadz, dzieki ktoremu Anieska wreszcie bedzie mogla obdarowac mnie upragnionym laptopem, jako zadoscuczynienie za odciecie mnie od darmowego internetu ;). Nie mozna tez nie docenic doswiadczenia jakie zbierze w firmie mocno zwiazanej z transportem, a jako ze bedzie jedyna obywatelka Kaczolandu w tej zacnej kompanii, przed jej angielskim rowniez rysuje sie swietlana przyszlosc i moze wreszcie uda nam sie ostatecznie pogrzebac "lingwistycznego imbecyla", ktorym Anieska wciaz z luboscia sie nazywa mimo niewatpliwych sukcesow w kontaktach polsko-irlandzkich. Nie mozna tez pominac wielkiej szansy na powrot do psychicznej rownowagi, ktora zostala mocno zachwiana przez stado uposledzonych irlandzkich dzieci z uporym wartym lepszej sprawy odwiedzajacych jej kafejke. Ale to nie film dla dzieci moji kochani i nie moze byc tylko kolorowo. W zwiaku z tym ze ja pracuje na wieczorna zmiane, a Agnieszka na poranna nasze kontakty w duzej mierze ograniczone zostana do przybicia piatki, gdy bedziemy mijac sie na schodach.
A wokol mnie "czas sobie plynie banalnym tik tak" nie zaklocany wydarzeniami wartymi przytoczenia. Jutro wracam na dwa dni do pracy z Gerrym (moim ulubionym irlndczykiem) co jest gwarancja przedluzenia zycia o kilka dni, bo w koncu smiech to zdrowie. Poczynilem tez pewne inwestycje w branzy elektronicznej, w zwiazku z ktorymi wszedlem w posiadanie telefonu komorkowego marki .... Nokia. Tak tak. Wstydze sie tego i normalnie bym sie nie przyznal, ale czuje sie w pewien sposob usprawieliwiony. Moja linia obrony wyglada nastepujaco: Siemensow, ktorym wierny jestem od zarania dziejow po prostu tu ... nie ma, a jak tylko wroce do Kaczolandu Siemensa nabede, Nokii sie pozbede i swiat znow wroci na wlasciwe tory.
Kolejnej inwestycji w branzy elektronicznej dokonalismy wspolnie z Anieska, czego efekt juz wkrotce widoczny bedzie na blogu. Chociaz znajac moje poprzednie obietnice dotyczace bloga, raczej nie traktowalbym tej zbyt powaznie.
To nie koniec jesli chodzi o inwestycje. Poprzewracalo nam sie w glowie od nadmiaru gotowki i wpadlismy w szal zakupow. Kolejna nasza zdobycza sa bilety lotnicze do domciu i az mi lezki w oczach staja, gdy to pisze,  bo doczekac sie nie moge kiedy ucaluje nasza ziemie ojczysta. A poczekac jeszcze troche bede musial, bo kupienie bileto do jedno, a termin odlotu to drugie, a ten przewidziany jest dopiero w polowie stycznia.
No wiec do zobaczenia w przyszlym roku ziomusie.