Christmas party

Swieta nadchodza pelna para. Kazdy dom w centrum Naas swieci sie wymyslnymi neonami o tematyce nie wychodzacej po za Mikolaja, renifery i bozonarodzeniowe zyczenia. Do kazdego sklepu zaprasza Mikolaj co najmniej wielkosci 8 letniego dziecka, krecacy roznymi czesciami ciala, wykonujacy akrobacje na trapezie, wyspiewujacy koledy, wspinajacy sie po linie. W TESCO do znudzenia leca te same swiateczne piosenki i gdy juz myslalem, ze chociaz w Naas oszczedzony zostanie mi swiateczny dramat polskiej radiofonii, gdy moja czujnosc zostala kompletnie niemal uspiona, w alejce z mrozonkami dobiegly mnie slowa, ktore w kazde swieta wywoluja zimny pot na moich plecach ... "Last Christmas I gave you my heart..".
No i wszystko niby pieknie, ale gdzie jest snieg ja sie pytam? Dlaczego chodze w cienkiej wiosennej kurtce i nie marzne mimo, ze mamy jakby nie patrzec poczatek grudnia? Dlaczego poprzebierani za Mikolaja faceci spacerujacy po sklepach z workiem na plecach zostali zastapiani, wyszukanymi urzadzeniami ubranymi w czerwonymi kubraczek, wykonujacymi dziwne ruchy w rytmie Jingle bells? Slowo daje, duzo bym dal zeby przejsc sie teraz wzdluz domow centrum przy Marszalkowskiej, pod masa swiecidelek, przemoczyc buty w zalegajacych na chodnikach zwalach na wpol roztopionego sniegu z blotem wsluchany w slodki dzwiek klaksonow stojacych w korku samochodow, bo glowe dam sobie uciac, ze kolejny raz swiateczna tradycja zostala w Polsce dotrzymana i zima kompletnie zaskoczyla wszelkie sluzby publiczne :).
Zamiast tego gram w zimie w pilke. Na trawie. Tak tak. Dwa tygodnie temu udalo nam sie skompletowac ekipe i pelni checi i energii udalismy sie na miejscowo boisko. Powinienem w zasadzie napisac Boisko, dla podkreslenia roznicy miedzy tego typu obiektami w Polsce i Irlandii. Standrdowe polskie boisko sklada sie z: bramek (dwoch przy odrobinie szczescia), klepiska w ksztalcie elipsy umiejscowionego w centrum obiektu, otoczonego trawiastym obramowaniem nadajacym calosci ksztalt prostokata. I jest to rozwiazanie wbrew pozorom wyjatkowo szczesliwe. Irlandzkie, calkowicie dostepne dla wszystkich chetnych boiska pokryte sa w calosci trawa (najczesciej mokra), ktora z ziemii jest w stanie wyrwac wylacznie buldozer. I dzieki takiem umodelowi, kazde moje podejscie do pilki konczylo sie natychmiastowym przejsciem do pozycji horyzontalnej. Podobny koniec czekal wszelkie zbyt gwaltowne zmiany kierunku ruchu jak i nieoczekiwane proby przejscia z trybu stojacego w biegnacy. W efekcie mecz zakonczyl sie zdecydowanea porazka naszej druzyny w sporej czesci nie uzbrojonej w odpowiednie obuwie co i tak bylo dla mnie rozwiazaniem  szczesliwym jako ze w planach moich wspolgraczy zakonczyc sie mial "ustawka" Kielce na Warszawe. Dla dopelnienia obrazu dodam, ze stosunek sil wynosil 9:1.
Jako ze z porazek nalezy wyciagac wnioski, wobec planu rozgrywania sparingow w kazda niedziele, juz nastepnego dnia stalem w sklepie w kolejce po korki... matalowe... i mam zamiar je dla pewnosci naostrzyc. Poki co jednak kurza sie w szafie, bo w kolejna niedziele zabraklo naszego niestrudzonego organizatora, a nastepna... No wlasnie. Nastepna poprzedzona byla Christmas Party organizowanym w najwiekszym kubie w Naas. Co prawda jeszcze w piatek probowalem przekonac chlopakow, ze bedziemy w stanie grac, ale juz w niedziele dziekowalem Bogu, ze oszczedzil mi zdolnosci przekonywania.
Na imprezie, oprocz masy przypadkowych ludzi rzecz jasna, zjawili sie wszyscy niemal pracownicy Aldiego, jako ze szefostwo zarezerwowalo nam jeden z 9 bodaj barow, postawilo wejscie, szamanie i wcisnelo w kieszen kupony o rownowartosci ok 4 piw. Zal mi jedynie chlopakow z nocnej zmiany (ironia), ktorzy pracowali w sobote, przez co wpadli na impreze jako ostatni i ominal ich mocno spozniony obiad, a co gorsza pracowali rownierz w niedziele, przez co zmuszeni byli do extremalnego wyslku w absolutnie nieludzkich warunkach.
Ja zdolalem podniesc sie na 3 godziny przed Teleexpressem, zwlec zwloki do lazienki, przekonac sie, ze z wlasciwym sobie wyczuciem czasu wylaczona wode, przetrasnferowac sie na kanape, z ktorej nie mialem odwagi sie podniesc przez reszte dnia, a moja wszelka aktywnosc umyslowa ograniczona byla do obserwacji wykonujacej w zastraszajacym tempie kolejne okrazenia wskazowki zegara, przyblizajacej mnie do rozpoczecia pracy. A na miejscu spojrzelismy sobie wszyscy w przepelnione bolem i cierpieniem oczy.... slowa nie byly potrzebne.
To tyle dobrzy ludzie. Najlepsze zyczenia Mikolajkowe, dla kazdego kto czyta te slowa, mam nadzieje, ze Wasze buty zawieraly dzis ciekawsza niz zwylke zawartosc.