Ilon Mózg

Podczas gdy ja ramię w ramię z gardą i wojskiem na pierwszej linii wirusowego frontu niosę ludziom papier toaletowy i konserwy, Anieśka pełnymi garściami czerpie z życia w czasach zarazy. Gotuje dziką kuchnię, piecze chleb bananowy, układa nam mordercze treningi, chadza na wirtualne wieczorki teatralne, pisze, maluje, wystawia w ogródku krągłości w kierunku zaskakująco nieoksymoronycznego irlandzkiego słońca. Wczoraj pochowała pszczołę, którą nieopatrznie zdekapitowała zatrzaskując okno. Żeby więc dziewczę totalnie nie zdziczało, wobec rozluźnienia towarzyskich restrykcji postanowiłem pokazać jej trójwymiarowych ludzi. Na razie z daleka, ciut jak zwierzyniec w gospodarstwie agroturystycznym, bo nie wiadomo, gdzie byli i czego dotykali. 

 

Po złożeniu uroczystych ślubów zachowania dwóch metrów dystansu, ruszyliśmy do Mery i Szona na pogaduchy. Zasiedliśmy przed domem na wzgórzu z widokiem na Góry Galtee i ze szklanką ginu z tonikiem w ręku rozprawialiśmy na tematy ważkie oraz istotne. Chociaż głównie ważkie.

- Wiecie, że właśnie w tej chwili rakieta Elona Muska startuje z Przylądka Canaveral? - zagadnęła w pewnym momencie Mery.

Nie wiedzieliśmy. 

- Za dziesięć do piętnastu minut powinna być widoczna z Irlandii. Na lewo od księżyca.

Z zaciekawieniem odwróciliśmy krzesła w kierunku Łysego, który świecił już na bezchmurnym niemal niebie, choć do zachodu słońca pozostała jeszcze dobra godzina. Zadarliśmy głowy do góry i rozpoczęliśmy wypatrywanie. Czego? Tego nie byliśmy pewni. Białej, bardzo nieekscytującej kropki, a może efekciarskich płomieni i kłębów dymu.

Pół godziny później ból odcinka szyjnego zaczął już promieniować na obojczyk. Przez chwilę pomyślałem, że Mery - kobieta o złotym sercu - zapragnęła w ramach wybudzania gospodarki wspomóc lokalnego chiropraktyka.

- I want my money back Mery - odezwałem się odwracając wiklinowe krzesło w jej kierunku.

- Na lewo od księżyca to szerokie pojęcie. Może przegapiliśmy.

- Przy okazji kolejnej rakiety zastosujemy krycie strefowe. Każde z nas dostanie skrawek nieba do obserwowania.

- There it is! - zawołał Szon, wskazując palcem wyraźny biały obiekt przecinający niebo za moimi plecami.

- To samolot!

- TO NIE JEST SAMOLOT!!!

Im dłużej patrzyliśmy, tym bardziej byliśmy przekonani, że to w istocie nie był samolot. Kształtem przypominał pocisk, zostawiał za sobą pojedynczy ślad i poruszał się na tyle szybko, że nim nam zaschło w rozdziawionych ustach, zniknął z pola widzenia, pozostawiając nas z wrażeniem, że mimo wszystko byliśmy świadkami czegoś wyjątkowego.

- Myślałam, że będzie lecieć pionowo.

- Wszystko się zgadza, przyleciał ze Stanów, czyli z zachodu... - Szon wskazał początek białej smugi na niebie.

- To jest wschód Szon...

- Nieważne, Ziemia jest okrągła, wschód czy zachód to niekiedy kwestia odległości, bardziej niż kierunku.

- To ma sens, Przylądek Canaveral jest na Florydzie, na zachodzie Stanów. Pacyfik zdaje się rozsądniejszym kierunkiem, niż ewentualna katastrofa nad obszarem zabudowanym.

Dyskusja wchodziła powoli na tony akademickie. Już miałem przy pomocy kawałka węgla z grilla zacząć kreślić skomplikowane równania i przypuszczalne trajektorie na rozłożonym na stole białym obrusie, gdy ...

- Look! Look!

Rakieta ponownie cięła widnokrąg, tym razem nieco dalej.

- Może to Rosjanie wysłali swoją rakietę w ślad za amerykańską.

- Siergiej, follow that space ship!!!

- A może oddala się od Ziemi po spiralnej trajektorii.

- Majk, napijesz się? - Szon zamajtał mi przed oczami malutką buteleczką. - Unicum, przywieźliśmy z Budapesztu. Wypiliśmy raptem kilka kieliszków a żadne z nas nie pamięta, jak znaleźliśmy się w hotelu.

Z trudem zwalczyłem odruch wymiotny. Ja już z pijaństwa szczęśliwie wyrosłem, niemniej ostatni raz jak piżmak nawaliłem się epizodycznie kilka lat wcześniej u Mery i Szona właśnie. Zdoiliśmy wówczas kilka antałków wina, a w głowie szumiało mi na długo, nim gospodarz wytoczył butelkę Jagera. A za nią Jamesona.

To co się ze mna działo następnego dnia, to nie był kac. To było niebezpieczne  balansowanie na granicy śmierci klinicznej. Myślałem, że mnie na lewą stronę wywlecze. Po dziś dzień, gdy Mery mówi "we have to meet up", czuje jak żołądek wspina mi się po żebrach do gardła.

Także podejrzanie wyglądającej buteleczce węgierskiego specyfiku miałem powiedzieć stanowcze NIE, ale Anieśka okazała się znacznie bardziej zaintrygowana zawartością, na co Szon zniknął w domu, skąd po chwili wrócił dzierżąc cztery kieliszki.

Unicum smakował ziołami, ciut jak syrop na kaszel. Mimo 40-procentowej zawartości alkoholu, nie był mocny, jednak Szon zaczął się krztusić i odkładać pięścią po piersi.

- Guys! - wychrypiał, pokazując coś za naszymi plecami.

Albo Rakieta Muska zataczała kolejne koło nad Irlandią, albo poważnie nie doceniliśmy mocy madziarskiej beherovki.

- Tym razem Chińczycy posłali rakietę w ślad za Rosjanami.

- Może po prostu zabłądzili...

- Przypomnijcie mi, żebym nie kupował nawigacji Muska. 

- Za 16 tysięcy kilometrów ... zawróć. 

Jak elektryzujące kolejne objawienia Falcona 9 by nie były, następnego dnia o 5 musiałem zameldować się w hucie, toteż nim Szon po raz drugi odkorkował Unicum, dałem sygnał do odwrotu. Podziękowaliśmy gospodarzom za gościnę i bierny udział w tworzeniu historii, po czym udaliśmy się w kierunku domu.

Nazajutrz ledwie w hucie rozbrzmiał dzwonek na przerwę, wyszperałem telefon i wziąłem się za przekopywanie Internetu w poszukiwaniu zdjęć wahadłowca nad Irlandią. 

"Co myśmy wczoraj widzieli?", napisałem Anieśce, dołączając serię fotek ilustrujących, jak muskodron wyglądać powinien. Jak mało wyględna biała kropka na niebie.

"Gdybyśmy zrobili zdjęcie telefonem, wyglądałoby dokładnie tak samo", odpisała po chwili. 

Czyli twardo obstajemy przy tym, że widzieliśmy rakietę.