Wdowiec słomiany

Anieśka się puściła. W Himalaje się puściła. Z rumieńcem na twarzy wpadła jakiś czas temu do domu, krzycząc od progu, że Jerry - co z nim Kilimandżaro zdobywaliśmy - ma dwa wolne miejsca w składzie ekspedycji do bazy pod Mount Everest i gdzie jest nasza duffelka North Face`a, bo ona już zaczyna nas pakować.

Uroczy się mi ten anieśkowy entuzjazm zdał, więc z ciężkim sumieniem oraz niekłamanym żalem musiałem dziewczęciu przypomnieć, że nie każdy dysponuje nielimitowanych urlopem, a z tygodniem co mi się na ten rok ostał, to ja będę musiał zawracać po dotarciu do pierwszego wodopoju.

Anieśka zamarła nad torbą do połowy już wypełnioną ciepłą bielizną.

- A obrazisz się, jak pojadę sama? - zagadnęła nieśmiało.

Zazdrość mnie zżerała, jak nijakość polską piłkę ligową, ale postanowiłem się nie obrazić.

Ludzie podobnież na tyle skupiają się na tym, gdzie chcieliby być, że zupełnie nie korzystają z tego, gdzie są. Tak twierdzi Arthur, android polewający drinki w luksusowej knajpie na pokładzie międzygalaktycznego statku kosmicznego (długa historia). Odstawiwszy więc Anieśkę i 20 kg zaawansowanego sprzętu wysokogórskiego na lotnisko, powziąłem żelazne postanowienie nie skupiać się na tym, że aktualnie nie ma mnie w Himalajach, a na tym, że jest tam Anieśka, a co za tym idzie, nie ma jej w domu. Bo Anieśka to blask mojego życia, słońce mego istnienia, najjaśniejsza gwiazda na firmamencie mojego bytu, klejnot koronny mojej egzystencji. Klejnoty trzeba jednak raz na czas zdjąć, żeby - nie wiem - na dno na pływalni nie pójść.

Równo z trzaśnięciem drzwi frontowych napełniłem więc wnętrze domu ostrymi gitarowymi riffami z albumu "Feed the Machine" i równie ostrym zapachem Kurczaka Bhuna z pobliskiej hinduskiej knajpki. Mój Klejnot prędzej na lobotomię bym namówił, niż któreś z powyższych.

Rankiem z premedytacją zerwałem się z pościeli dwadzieścia minut wcześniej, by funkcje życiowe przywrócić pod gorącym prysznicem, bez obaw, że huk wodospadu zbudzi śpiącą królewnę.

A po pracy, gwiżdżąc bohatersko na Czerwony Alert i wyjącą Ophelie, pomknąłem do Naas w celach towarzyskich.

Spotkania z Kostkiem zwykle przebiegają wedle tego samego schematu. Wymiana uprzejmości oraz aktualności, głębokie dyskusje na tematy ważkie, szybkie podsumowanie tego, co się w górach dzieje i mniej więcej wtedy zaskakuje krążący w żyłach jak sęp łiskaczyk, a my zaczynamy tak pielesić, że szkliwo schodzi od samego słuchania. Nie dziwię się, że Anieśka średnio się pali, by spędzać wieczory w naszym towarzystwie.

Tym razem nie było inaczej, a na Południe wróciłem struty i z zamiarem ocenienia strat spowodowanych huraganem kolejnego dnia, powędrowałem prosto na pięterko zagrzebać się we flanelowej pościeli.

Odchorowawszy jedną towarzyską wizytę, bez zwłoki przystąpiłem do planowania kolejnej. U nas na wiosce obowiązuje taka tradycja, że ilekroć któryś z kolegów zostaje sam w domu, wołamy na niego Kevin. I jako Kevin zobowiązany jest wyprawić noc pokerową.

Tradycji się sprzeciwić bym nie ośmielił, toteż noc pokerową wyprawiłem, co się zakończyło dla mnie wielką frustracją oraz poważnymi stratami finansowymi, kto by się bowiem spodziewał, że w ostatnim rozdaniu wieczoru z trójką ósemek na królu polegnę przeciwko trójce ósemek na asie.

Tymczasem gdy ja zajadam się kuchnią hinduską przy stalowych rytmach "Must Be Nice", spędzając życie na hazardzie i pijaństwie, Anieśka równiutko w 28. rocznicę śmierci Jerzego Kukuczki zapaliła kadzidełko pod poświęconym jego pamięci czortenem u stóp Lhotse, gdzie wybitny himalaista stracił życie.

Nutt mawiał, że żyć należy tak, by zwiększać swoją wartość. Gdyby nie był postacią fikcyjną, kręciłby teraz z dezaprobatą głową.

Albo szedł z Anieśką w Himalaje...

Co w kręceniu głową w zasadzie nie przeszkadza...