Panglao od kuchni

Filipińczycy są mali. Bardzo mali. Ja głowy raczej nie noszę w rejonach rozrzedzonego powietrza, ale po trzech dniach pobytu na maleńkiej wysepce Panglao miałem na czole odbitą słuchawkę prysznicową, żarówkę marki OSRAM i tabliczkę ‘Uwaga niski strop’.

Zakwaterowaliśmy się w uroczym kompleksie kilku chatek otaczających zadbany basen, w samym sercu autentycznej filipińskiej wioski, gdzie la petit Filipino spędzają czas na przesiadywaniu na werandzie i machaniu do przechodzących turystów.

Samo Panglao pozornie niewiele ma do zaoferowania. Wyspa słynie głównie z dwóch plaż – Alona i Danao. Już pierwszego dnia zawitaliśmy na tą pierwszą, która funkcjonuje jako piaszczysty deptak z jednej strony zalewany przez morskie fale, a z drugiej zabudowany szeregiem knajpek i szkółek nurkowania. Po pierwszej wizycie pewnie byśmy nawet nie wrócili, gdyby nie lody serwowane w The Bee Farm, za które Anieśka gotowa była zrobić rzeczy, o które nawet nie śmiałbym jej prosić. Jak umyć patelnie.

Lody podawane były w rożku przypominającym wymięty kapelusz czarodzieja o strukturze prażynki. Głównym – jeśli nie jedynym – składnikiem był cavasan, rodzaj słodkiego ziemniaka. Serwowane smaki również odbiegały od tego, do czego przywykł statystyczny fan Zielonej Budki. Wodorosty, pitaya i oczywiście absolutny faworyt Anieśki, różowe ube – znów słodki ziemniak.

W efekcie na Alonie bywaliśmy każdego wieczora zajadając się czerwoną rybką Lapu Lapu, sącząc rum z colą i wciągając lody w ilościach przemysłowych – tu absolutny prym wiodła Anieśka, która tak pracowicie językiem jeszcze w życiu nie operowała.

Kuchnia filipińska raczej furory w świecie nie robi, choć po kilku dniach stołowania się głównie na Alonie, nie mogliśmy mieć jeszcze pojęcia, jakie rarytasy czekają nas w rejonach znacznie mniej zorientowanych na turystów.

Niemniej Anieśka przeprowadziła przed wyjazdem solidny researching i wynotowała kilka pozycji, które będąc na Filipinach wstyd nie odhaczyć. Toteż gdy przechadzając się po plaży, wpadliśmy na siedzącą na piasku Filipinkę, trzymającą między nogami styropianowe pudło przyozdobione wykonanym czarnym markerem napisem BALUT, Anieśka aż pisnęła i jęła przetrzepywać kieszenie kusych spodenek w poszukiwaniu drobnych.

W kwestiach kulinarnych raczej trzymam się ubitych traktów i nie gonię za przygodą, więc w przypadku jajka w tak zaawansowanym stadium rozwoju, że dzióbek i łapki chrzęszczą między zębami, powiedziałem stanowcze jak śmierć NIE, choć Anieśka z pełnymi ustami wtórowała Filipince, że deliszjus.

Co innego halo halo. Jeśli ktoś liczy kalorię, przed podejściem do popularnego filipińskiego deseru sięgnąć będzie musiał po kalkulator. Marząca o wielkiej karierze modelka nie powinna się nawet znaleźć w tej samej trefie czasowej co pucharek halo halo.  Mieszanka owoców, słodkiej fasoli (sic!) i kostek bardzo sztywnej galaretki czai się tu pod warstwą kruszonego lodu, cukru i zagęszczonego mleka, a całość wieńczy gałka (w wersji de Lux trzy) lodów. Przy spożyciu trzeba ciut zagęścić ruchy, bowiem na gorącym filipińskim powietrzu lód prędziutko zmienia się w wodę, a deser przypominać zaczyna nieapetyczną breję.

Oprócz Alony i Danao Panglao dysponuje szeregiem zamkniętych plaż hotelowych, na których obsługa każdego ranka mieli piasek na drobno. Dla bardziej autentycznych wrażeń warto jednak wypożyczyć skuter i zboczyć nieco z utartego szlaku. Kilkadziesiąt minut turlania po opustoszałym asfalcie w niejasnym poczuciu kierunku, wyrzuciło nas na plażę Doljo, gdzie w cieniu porastających brzeg palm kokosowych tubylcy nieśpiesznie montowali te swoje śmieszna łódeczki na płozach, a w turkusowej wodzie chlapała się jedynie garstka lokalnych smarków. Żadnych turystów, żadnych straganów, choć szybko namierzeni zostaliśmy przed wodny oddział Cepelii, który powiosłował do Anieśki otoczonej zafascynowaną dzieciarnią z nadzieją na lukratywne transakcje handlowe.

Tyle z Panglao. Zdjęć będzie więcej, jak się wspomnienie Filipin nieco w pamięci zamaże. Póki co po przejrzeniu kilku fotografii łapie się na tym, że za oknem ciemno, a ja kolejną godzinę ślęczę nad stroną googleflights...