This is Sparta!

Przyjmujemy się na Południu jak przeszczepiona nerka. W pierwszym odruchu organizm zareagował szokiem, bo nam ciut tu agroturystyką trąci. Mieścinka jest mała - Aldi, Lidl, Tesco, sześć pubów, dwa zakłady bukmacherskie, kościół, poczta i na tym wyliczanka się kończy. Ludzie są przesympatyczni, a okolica malownicza, ale prawda jest taka, że największe zalety naszej wioski to darmowy parking i autobus do Corku.

Anieśka Cygana ostatnio na wiosce spotkała, co się też z naszej huty przetransferował. Uśmiechnięty, wózek z cyganiątkiem popychał, pozdrowił grzecznie, jak obyczaj nakazuje, zapytał o samopoczucie oraz pierwsze wrażenia z nowego miejsca. W zgodzie z sumieniem Anieśka odparła, że delikatnie rzecz ujmując, nie wszystko co sercu i duszy potrzebne nasze miasteczko oferuje. Cygan obruszył się, jakby kto mu matkę obraził. “Trzy rzeczy wymień, których tu nie ma, a tam były”, zażądał. Trzy!? Dziesięć można wymienić na jednym oddechu, co też Anieśka zamierzała uczynić, ale wdech wziąwszy spojrzała na rumiane oblicze okraszone szerokim uśmiechem i zaniechała.

Za to domek mamy ładny. Z rodziną jaskółek go dzielimy, co mi na auto srają, ale lepsze to niż beztroscy sąsiedzi, którzy naszą srebrną princessę drzwiami obijali. Wciąż czekamy, aż nas Vodafone do Sieci Globalnej podepnie. Piętnaście dni sobie na to dali - najwyraźniej technik kabel z Singapuru na kołowrocie ciągnie. Przynajmniej jest wymówka, by wieczorem do pubu wyskoczyć, gdzie WiFi mają i moje ulubione odświeżające napoje.

Jest ogródek, z okna górę widać, a okolica podobnież słynie z outdoorowych rozrywek. Szkoda jedynie, że nim w hucie gotowi będę rozstać się ze mną przed zmrokiem, zima przyjdzie i nawet bałwana na trawniku za domem nie postawimy, bo wiadomo - Irlandia.

Szalone godziny pracy odbiły się na mojej boskiej sylwetce. Anieśka zapowiedziała, że póki do dawnej wagi nie wrócę zawieszamy wszelką aktywność seksualną. Nie wiem czy bardziej w obawie przed siniakami, czy się dziewcze o mnie troska, że mnie biodro strzeli podczas podniebnych akrobacji, bądź inny istotny element szkieletu. Ciut tu przesadza, jak mnie bowiem kostkowa narzeczona w ostatni weekend zobaczyła, zapowiedziała, że się też w nasze okolice przenosi. Niemniej w temacie żartów nie ma, także w ramach planu naprawczego zapisalim się oboje na siłownię. We wiosce obok, bo u nas to rzeźnia jest, za pieniądze dwukrotnie większe.

A na wiosce taki ryneczek mamy, gdzie się z rana targ otwiera. Rybę świeżą zakupić można, chleb chrupiący, tudzież owoce i warzywa z prawdziwego zdarzenia. Nasz fotograf weselny to gość co pół Ameryki Południowej z laczka przemierzył i zdradził, że pięknych żółciótkich bananów ze sklepowych półek, to się w takiej Wenezueli nawet psom nie daje. Banan przemysłowy na to wołają. Donal kiedyś stanął przed niepowtarzalną szansą, by klientów naszej sieci zapoznać z prawdziwym mango, ale odrzucił całą dostawę, twierdząc, że nam zepsute owoce przywieźli. No więc na tym ryneczku prawdziwe owoce dostać można, a nie cytryny w przebraniu. Także nie tak, żeby pozytywów nie było, ale my ze stolycy, także za miastem nieco tęskno i się nawet plan klaruje, by po wygaśnięciu umowy wynajmu, przenieść się gdzieś, gdzie cywilizacja już dotarła. Do Corku może.

Pożyjemy, zobaczymy.