Due South

Jedno słowo czasem wystarczy, jeden głupi pomysł, a życie przeskakuje jak rozpędzone PKP Intercity na zupełnie nowe tory. Osiem lat temu Anieśka rzuciła, że może by tak w tym roku dla odmiany uciułać ciut dukata i ruszyć do Irlandii. W tej jednej chwili życie jakie znaliśmy znikać zaczęło za oknem metaforycznego wagonu.

Jakiś czas temu William zagadnął, czy bym na południe kraju nie chciał się przenieść, gdzie Firma otwiera nowy punkt. Wagonik znów cichutko zastukał na wyimaginowej zwrotnicy i BAM … trzy lata później jesteśmy jeszcze dalej od Domu.

Z ciężki sercem opuszczaliśmy miasteczko, w którym spędziliśmy ostatnie osiem lat. Szczęśliwie niektórzy prawdziwi przyjaciele, postanowili nam sprawę ułatwić i na koniec mieli nas jakby w doopie, dzięki czemu żal ciut mniejszy.

Podczas gdy zapełnialiśmy mieszkanie kolejnymi pudłami, Kostek, Quy-Syu i Wariat ruszyli do Szwajcarii szwędać się po lodowcu Monte Rosa. Zazdrość zżerała nas jak rdza, bowiem w wobec wiekopomnych przemian w hucie oraz ostrego zwrotu w karierze, tematu urlopu nie było nawet sensu poruszać. Na pocieszenie Kostek zostawił mi kluczyki do vana, dzięki czemu dwie walizki, z którymi przybyliśmy na Zieloną Wyspę, a które przez ostatnie lata rozrosły się do rozmiarów wozu amerykańskich amiszów, udało się przetransportować w dwóch strzałach.

Południe, jak to południe, powitało nas słońcem. Tak w każdym razie słyszałem, bowiem nowy przełożony dzień w dzień zajeżdża do mnie pod biuro z wywrotką zadań na wczoraj, także po pracy wczołguje się po schodkach do sypialni i zasypiam z nogami wciąż na podłodze. Koszmarne to marnotrawstwo, bo nasze małe mieszkanko wymieniliśmy na domek z ogródkiem i ostatnie dni lata należałoby spędzać po bożemu na leżaczku, z bursztynem w dłoni i cichutko skwierczącym grillem za plecami, nim przeniesiemy się na zimę z butelką wina przed kominek.

Jak już jednak tą maszynę w ruch wprawimy...