Pomroczność jasna

Rok 2013 zapowiada się przełomowo. Najsamprzód dosyć istotna zmiana w życiu prywatnym. Niby wsunięcie obrączki na palec nic nie zmienia, ale spróbujta powiedzieć to głośno, przy takim moim koledze z pracy. Chopacyna swego czasu próbował przesadzić stalowy płotek dosyć słusznej wysokości. Poślizgnął się w trakcie niezdara, a jeden z prętów wsunął się nieszczęśliwie pod obrączkę, która po chwili obciążona dynamicznie przez dziewięćdziesiąt kilo spadającego chłopa zadziałała jak gilotyna. Podobnież wrócił kilka godzin później z ojcem szukać w trawie palca, ale jakiś piesek już się zapewne zainteresował. Obrączki już nie nosi. Mówi, że mu spada. Uwielbiam ludzi z dystansem...

Nim trzy miesiące miną, wrzucamy cały dobytek na garba i przenosimy się na południe Irlandii. Troszku szkoda, bo śmy konsekwentnie zbierali wartościowych znajomych i możemy się na chwilę obecną pochwalić niczego sobie kolekcją. To jednak tylko dwie godziny jazdy. W Irlandii jest wszędzie blisko. A na południu ponoć cieplej.

Póki co, jako preludium do zmiany adresu, zmieniłem godziny pracy. Dość diametralnie, bowiem teraz wstaje o godzinie, o której jeszcze niedawno wracałem do domu.

Był czas, że nic a nic nie miałem przeciwko porannym pobudkom. Ale wtedy mogłem swój wiek na palcach obu rąk zaprezentować, muzyki słuchaliśmy na kaseciaku renomowanej firmy Crown, co go braciak otrzymał na komunię, a zamiast łupać w piłę na playstation, łapaliśmy takie spadające jajka do koszyczka. Już wtedy rozumiałem, że wielka to niegospodarność wstać rano i włączyć telexpress. Zwłaszcza, że dnia poprzedniego Państwo Rodzice  pogonili do wyrka wraz z zapadnięciem zmroku. Chyba, że czwartek był. Wówczas po spełnieniu restrykcyjnych wymogów odnośnie kąpieli i piżamy, mogliśmy z Grubym pogapić się do późna na 'Dempsey i Makepeace na tropie'.

Z upływem lat czas obowiązkowego zajęcia pozycji na pryczy mocno się rozmył, doceniać zacząłem słodkie lenistwo w pierzynie, a wczesne pobudki rozpoczęły gwałtowny spływ w dół listy moich ulubionych rzeczy. W czasach studenckich rozkład zajęć spisywałem dopiero od godziny 10:00. Nie było sensu się oszukiwać.

Wydawało się, że wezwanie do dorosłości i kres lenistwa przyszedł w postaci biletu na autobus do Dublina. Nic jednak bardziej mylnego, bowiem pracę podjąłem na wieczorną zmianę i nadal spałem sobie w najlepsze. Osiem lat tak minęło i z niedawna dopiero życie jak nietoperz zaczęło uwierać mnie niczym kamień w bucie.

Dzienna zmiana upomniała się o mnie w najlepszym momencie. Gdy dość miałem powrotów do domu o trzeciej nad ranem, gdy po dziurki w nosie miałem wykonywania poleceń ludzi głupszych ode mnie, zmarnowanych wieczorów, chaosu i braku poszanowania dla klasy ciężko pracującej, gdy przymierzać powoli zacząłem biały kaftan z przydługimi rękawami, zjawił się u nas Szeryf z propozycją nie do odrzucenia.

Z pewną taką nieśmiałością nastawiałem po raz pierwszy budzik na 6:00. Dwa dni zakręcony chodziłem jak bąk, a potem kliknęło. Jakby terkoczący przez lata trybik wskoczył wreszcie na właściwe miejsce. Śpię krócej, wysypiam się lepiej, czasu mam więcej, a po robocie nawet buty ściągnę zanim skieruję się do barku.

Żeby mnie się jeszcze golić na gładko nie kazali...