Na tarczy

'No to diabli wzięli postanowienie noworoczne', pomyślał Misza schodząc białym zboczem.
'Kiedyś musiało się nie udać', tłumaczył sobie Kostek.
'Za rok', odgrażał się w myślach Gienerał.
'Siku mi się chce', z właściwym sobie urokiem przerwała ciszę Anieśka.

Od początku wszystko szło źle. Najpierw Kostek i robiący tego dnia za złotówę Pereiro, zajechali na parking mikroskopijnym Fiatem Bravo. Jeden plecak szczelnie wypełnił przestrzeń bagażową. Dwa, wcale nie mniejsze, uśmiechały się do nich szyderczo z wilgotnego asfaltu. Trzy sztuki bagażu podręcznego uprzejmie udawały, że ich nie ma.

Rady nie było. Misza wręczył Pereiro klucze do pasa cnoty stupięćdziesięciokonnej Princessy, ułożył sześć plecaków oraz Fiata Bravo w bagażniku, po czym chlipiąc w rękaw zasiadł na tylnym siedzeniu.

Podczas odprawy bagażu głównego pojawił się problem z anieśkowym czekanem, który choć sumiennie owinięty wraz z plecakiem kurczliwą folią, nie umknął uwadze zawsze czujnej obsługi i powędrować musiał do środka bagażu. Szczelnie zafoliowanego, jakby ktoś nie skojarzył.

Po odprawie bagażu podręcznego Misza stał się chudszy o półtora metra repsznura, nieco tylko grubszego od sznurówki, czego obsłudze celnej nie zasugerował, co by nie stracić również sznurowadeł. Gubiąc w biegu buty na samolot z pewnością by nie zdążył.

Z genewskiego lotniska odebrał ich Gienerał i już pełnym składem pomknęli do księżycowego Chamonix.

Następnego ranka ruszyli na spotkanie z Białą Górą. Najpierw do les Houches, później kolejką linową na Bellevue, na wysokości niemal 1 800 m. Stamtąd zębatką pociągnąć jeszcze można 500 metrów do Nid d`Aigle, niestety nie we wrześniu.

Pogoda była wszawa. Ołowiane chmury i siąpiący deszcz sprawiały, że nawet nie poczuli, iż opuścili Irlandię. Niemniej pochmurne niebo przysłaniało widok na schronisko Gouter, które, jak przekonać się mieli za kilka dni, prezentuje się z tej perspektywy jak twierdza nie do zdobycia. Ducha w narodzie taki widok mógłby przygasić.

Gdy dotarli do Tete Rousse, zaczęło się już przejaśniać. Jeden z wariantów planu wycieczki, sugerował ominięcie schroniska i nocleg dopiero w Gouterze, ale pogoda i trzytonowe plecaki na tyle dały się naszym śmiałkom we znaki, że jednogłośnie uradzili na tym etapie dzisiejszą wspinaczkę zakończyć.

Nim małe kociołki zawrzały na przenośnych palnikach dzielna drużyna zwąchała się z liczną polską ekipą pod dowództwem dwóch górskich weteranów, Tomka i Ludwika. Na miłej pogawędce czas upłynął szybko i nim kto się obejrzał przyszła pora przejść w stan hibernacji.

O piątej rano nasi niestrudzeni wędrowcy podjęli wspinaczkę. Po niespełna godzinie dotarli pod kuluar spadających kamieni. Poczęstowani przez Ludwisia dramatyczną historią o nocy przerwanej krzykiem spadających alpinistów, zgodnie z jego radą, przypięli się do stalowej liny biegnącej w poprzek kuluaru. Jak zły był to pomysł przekonali się dopiero w drodze powrotnej. Stalówka przecinała koryto strumyka w jego najgłębszym miejscu, wobec czego momentami przyszło ekipie zamerdać wdzięcznie stopami nad oblodzonym gruntem. Tymczasem dziesięć metrów wyżej, wąska ścieżka pozwalała przekroczyć kuluar w ciągu dziesięciu sekund, co znakomicie zmniejszało prawdopodobieństwo przyjęcia rolling stonesa na czaszkę.

Pokonawszy stromy grzebień skalny nasi bohaterowie stanęli w progu Refuge de Gouter. Korzystając ze słonecznej, bezwietrznej pogody, po skromnym posiłku przywdziali raki, splątali swe losy trzydziestoma metrami liny i chwyciwszy w dłonie czekany ruszyli w dalszą drogę. Bez przekonania jednak, bowiem śmocy coś w narodzie nie było. Zgodnie z oczekiwaniami sił starczyło na dwieście pionowych metrów. Potem postoje zaczęły się mnożyć, nogi nieść nie chciały i w końcu podjąć trzeba było zawsze trudną decyzję o powrocie do schroniska.

Kolejnego dnia pogoda przeszła już na stronę opozycji. Wiatr duł jak wściekły, a we mgle co krok podnosić trzeba było dłoń do oczu, by upewnić się, czy wciąż tkwi w niej czekan. Gdy ścieżka przed nieustraszonymi wędrowcami niknąć zaczęła w śniegu, a ślady za nimi zacierał już wiatr, podjęli niejednogłośną decyzję o powrocie.

Trzecia próba zdobycia szczytu miała być ostatnią. Wóz albo przewóz, zwycięstwo lub porażka, chwała bądź sromota, rybki albo akwarium. Uzbrojeni w latarki czołowe wyruszyli o pierwszej w nocy. Wiatr nie zelżał, ale przynajmniej chmury się podniosły, co wiele w kwestii widoczności nie zmieniało, no bo ... noc, prawda. Niesieni na skrzydłach determinacji dotarli do schronu Vallot, na wysokości niemal 4 400 m, gdzie zatrzymali się na drugi oddech. Potem zygzakiem, raz pod wiatr niczym w tunelu aerodynamicznym, raz spychani ze ścieżki podmuchem ze sterburty. Po chwili śnieg pod stopami stał się tak sypki, że na dobrą sprawę pedałowali w miejscu. W ruch poszły czekany i dystans powoli ginął.

Misza szedł pierwszy. Gdy wychylił głowę zza grani, wiatr uderzył go niczym kowadło. Natychmiast przypadł do ziemi wczepiając się w śnieg rakami i czekanem. Z góry właśnie schodziła ekipa, która uznała, że warunki są za ciężkie, by kontynuować wspinaczkę.

- Wracamy? - rzucił w kierunku tylnej straży.

Kostek, powiewający na wietrze jak tybetańska flaga modlitewna, kiwnął tylko głową.

Anieśka powiodła po towarzyszach sarnimi oczami. Jej twarz nie wyrażała niczego. Mogło to mieć coś wspólnego z lodowatym wiatrem.

- Wracamy!? Dlaczego wracamy? - dopytywał się Gienerał, który zamykał tyły i prawego prostego od wiatru jeszcze nie otrzymał.

Wrócili do Vallota, licząc że do świtu warunki pogodowe się poprawią.

Nie poprawiły się, a topniejący na ubraniach lód i szron wdarły się pod warstwy gore-texu, z niesłyszalnym psssst gasząc ducha w narodzie. Z Białą Damą zatańczyć się nie udało.

Wieść gminna niesie, że Mont Blanc wciąż będzie w tym samym miejscu za rok. Nie to jednak zaprzątało wówczas głowy pokonanych alpinistów - następny przystanek leżał ponad dwa i pół kilometra niżej i należało ruchy jakby nieco zagęścić.

-----------------------------------
W deszczu, śniegu i zamieci nawet Japończykom odchodzi ochota sięgnąć po aparat. Niemniej coś tam się udało cyknąć i obejrzeć to sobie można o tu.