W obozie wroga

Korzystając z wolnego wieczoru postanowiliśmy wybrać się do kina. Wybór seansu pozostawał w gestii Anieśki, w efekcie wylądowaliśmy na drugiej części Seksu w wielkim mieście. Anieśkowego wyboru nie zamierzałem kwestionować - oboje oglądaliśmy sześć sezonów serialu, którego film jest spadkobiercą, wyświetlonych na ścianie naszej sypialni przy pomocy typowo męskiego gadżetu, jakim jest projektor multimedialny, w który to ja nas zaopatrzyłem. Oboje zaśmiewaliśmy się do rozpuku, a w odwiecznym konflikcie fanek (nie fanów, jak się okazało) serialu stanęliśmu się po przeciwnych stronach barykady - Anieśka dopingowała Big`a, ja Aidan`a. 

Dopiero po wejściu na salę kinową, dotarła do mnie niezręczna prawda. Mimo, że w każdym odcinku Seksu w wielkim mieście przewijają się nagi piersi, jest to serial dla kobiet. Niesłychane. Na wypełnionej po brzegi sali siedziało dwóch facetów usilnie próbujących ukryć głowy w kołnierzykach koszulek. Gdy szliśmy głównym przejściem ku tylnym rzędom widowni, zewsząd dobiegały nas stłumione chichoty i szepty: "another man". Jedna z mijanych pań pochwaliła mnie: "you`re a very brave man". Obaj obecni na sali panowie rzucili mi spojrzenia jasno mówiące: "zabiję cię jeśli komuś powiesz". A gdy seans się rozpoczął nie wiedziałem na czym się skupić. Na filmie, czy też na obserwacji wyjątkowo rzadkiego, społecznego zjawiska: kinowej widowni złożonej z samych niemal kobiet.

Od samego początku czuć było, że coś jest inaczej. Mimo, że światła przygasły, a napisy początkowe od dawna były w toku, wciąż nie milkły rozmowy. Doprawdy mało jest rzeczy, które zamykają kobietom usta. Po za tym kobiety są widownią kinową reagującą bardziej żywiołowo niż faceci. Ilekroć na ekranie pojawia się imponujący element biżuterii, bądź jakiś opalony przystojniak zamyka usta głównej bohaterce, z cichym 'hyyy' powietrze z sali kinowej znika w płucach zgromadzonych na widowni pań. Ilekroć padały słowa żywcem przepisane z harlequina, z dziesiątek gardeł wyrywało się wzruszone 'oooo', a gdy niepowiemkto zrobił niepowiemco w finałowej scenie filmu, w dolnych rzędach pojawiła się fala powodziowa.

I jeszcze jedna drobnostka. Śmiech na sali kinowej, pozbawiony męskiego basu jest ... siakiś inny. Zwłaszcza gdy atakuje z zaskoczenie, kobiety bowiem najwyraźniej dysponują dalece różnym od męskiego poczuciem humoru. Niejednokrotnie pytałem Anieśkę niemo: 'z czego się śmiejemy?', jednocześnie obawiając się, że nieuchronnie nadchodzi moment, gdy wraz z oboma obecnymi na sali panami rykniemy gromkim śmiechem, lecz nikt nam nie zawtóruje. Nie daj Boże posądzeni zostalibyśmy o niewrażliwość, bądź szowinizm. Przy takim układzie sił skończyć by się to mogło bardzo źle.

Co ciekawe, byłem w kinie na wielu filmach. O wampirach, wilkołakach, robotach, superbohaterach, sportowcach, potworach z dna oceanu, dziwnych stworkach mordujących grotołazów, opętanych domach, statkach widmo, gadających mrówkach, psach, żabach... mógłbym wymieniać w nieskończoność. Nigdy jednak nie zdarzyło się, by na pełnej sali zasiadały trzy tylko kobiety. Cóż więc takiego w Seksie w wielkim mieście odstrasza facetów?

A szkoda, że odstrasza, bo film był bardzo dobry.

I ani słowa!