Mouse attack

Irlandzcy budowlańcy słyną z niesolidności, niedociągnięć i niewiedzy. W sumie jak wszyscy tutejsi wątpliwi fachowcy, tyle że wpadki w sektorze budowlanym, ze względu na stosunkowo duże pole manewru i kolosalną wartość rynkową usługi, są najbardziej hmm... spektakularne. Znaczy, że w budowlane spieprzyć można sporo, a pochyła podłoga w domu za ćwierć miliona euro z pewnością nie wpływa korzystnie na odsetek samobójstw wśród nabywców nieruchomości.

Banan poczynił niedawno inwestycję na rynku nieruchomości. Gdy tylko ekipa wykańczająca zatrzasnęła za sobą drzwi, zasiadł na tronie w Świątyni Dumania, by jak na mężczyznę przystało dom ochrzcić. Wykonał kilka ćwiczeń rozciągających, przyjął optymalną pozycję, wzrok wzniósł ku powale, a oczy jego padły na żerdki balustrady biegnących nad toaletą schodów. Najwyraźniej fachowców nieco poniosło.

Niziołka kilkakrotnie wspomagałem lingwistycznie w kontaktach z serwisem pomp wodnych typu salamandra, które wykazywały dość regularną tendencję do odmawiania współpracy. Serwisanci cierpliwie wymieniali przepalone pompy na nowe i dopiero bodaj czwarty dopatrzył się, że salamandra podpięta jest na odwrót. Gorąca woda płynie kanałem, którym płynąć powinna zimna, a więc sprytnie omija zaworek, który ingeruje, gdy temperatura staje się dla pompy niebezpieczna.

Nie tylko pompy irlandzcy fachowcy potrafią podpiąć odwrotnie. W naszym pięknym gniazdku jeden z sedesów zasilany jest gorącą wodą. Niziołek sugerował byśmy znaleźli sposób na podniesienie ciśnienia strumienia i przerobili sedes na bidet.

O tragicznej parze kochanków: rolce ryglującej w ramie okiennej i zaczepie w ościeżnicy, którym nigdy nie będzie dane się spotkać, bowiem żadna z szarych komórek robotnika nie wzięła udziału w procesie montażu, już na łamach wspominałem. Nie wspominałem jednak, że wraz z nadejściem zimy dwie tuby silikonu wpompowałem w rozmaite szczeliny, nim firanki w końcu znieruchomiały. I tak jak dopiero w ciszy po skończonej arii słychać, że jeden z widzów chrapie, tak dopiero w stojącym powietrzu poczuliśmy zimny podmuch spod lodówki.

Kuchnie mamy narożną, a chłodziarka, pralka i zabudowany zlew zajmują całkowicie jedną ze ścian, czyniąc ją miejscem niewidocznym i ciężko dostępnym do wysokości dziewięćdziesięciu centymetrów. Lodówkę odsuwałem więc z nieskrywanym lękiem - strach pomyśleć do jakiego minimalizmu mogli się budowlańcy w tych okolicznościach posunąć. 

Posunęli się do 'kartongipsów' kończących się czterdzieści centymetrów nad podłogą,  o czym przypomnieliśmy sobie kilka miesięcy później, gdy z kuchni dobiegać zaczęło uporczywe skrobanie. Początkowo pomyśleliśmy, że ekipa fachowców przez roztargnienie zamurowała jednego z kolegów, szybko jednak doszliśmy do wniosku, że nie ma to zupełnie sensu - skoro może skrobać czemu nie chrząknie przepraszająco i poprosi, by go wypuścić?

Gdy kilka dni później znaleźliśmy worek z ziarnami - co to go Anieśka przyniosła, by okoliczne ptaki dokarmiać - rozwleczony po pokoju, jasnym stało się, że dom nie jest też opętany. Uradziliśmy więc nazajutrz zakupić kilka pułapek na myszy, ale gdy jeszcze tego samego dnia jeden ze szkodników zapuścił się przejrzeć kolekcję płyt CD w salonie, Anieśka załkała "nie zabijaj!". "Bo ona taka mała, taka słodka i ma takie cudne oczka".

Rad nie rad wykonać musiałem skomplikowaną pułapkę inspirowaną cyklem filmów przyrodniczych "Tom i Jerry".



Godziną później znów usłyszeliśmy skrobanie.

Kilka sekund później głośne 'klap'.



Podsumowując: mieszkamy w mieście, w apartamentowcu, na pierwszym piętrze i ... mamy myszy. Znaczy mieliśmy, bo w ciągu dwóch dni pięcioosobowa rodzinka została wyeksmitowana i skrobanie ustało.

Bez rozlewu krwi.