Cruchan Aigli piętnaście wieków później

Rok niemal minął odkąd pierwszy i zarazem ostatni raz postawiliśmy stopy w hrabstwie Mayo. Hrabstwie, które z miejsca stało się moim ulubionym. Za zielone góry, błękitny ocean i sikające do mleka skrzaty. Za kapitalny krajobraz, zero komerchy i tą Irlandię jak na filmie - gdzie główny bohater wyjeżdża i nagle odkrywa, co jest w życiu naprawdę ważne.

Nim jeszcze ubiegłoroczny wypad do Mayo dobiegł końca, powzięliśmy żelazne postanowienie powtórzyć go przy najbliższej nadarzającej się okazji. Pewne rzeczy doprowadzić należy do końca, a w naszym wypadku oznaczało to zdobycie Croagh Patrick.

Croagh Patrick nie jest górą wysoką – ledwie nieco ponad siedemsetmetrowym wzniesieniem. I pewnie pozostałoby jednym z wielu niczym niewyróżniających się pagórków w Irlandii, gdyby półtora tysiąca lat temu pewien oszołom imieniem Padraig nie wdrapał się na szczyt wzgórza zwanego jeszcze wówczas Cruchan Aigli (Orla Góra w wolnym tłumaczeniu), by - kuszonym przez diabła kanapkami z baraniną - pościć tam przez czterdzieści dni, co dość zagadkowo w dalszej konsekwencji skłoniło wszystkie węże do opuszczenia wyspy.

Dzięki temu Croagh Patrick stało się najsłynniejszą górą Irlandii, każdego roku zdobywaną przez tysiące pielgrzymów, nierzadko boso.

Ubiegłego roku Góry Patryka zdobyć się nie udało, bo się jaśnie państwu zachciało śniadania do hotelowego łóżka. Mayo może być krainą baśniową, ale podejściem do zegarka nie różni się od reszty wyspy – ósma rano oznacza coś pomiędzy dziewiątą a dziesiątą. W efekcie prom na wyspę Clair odpłynął bez nas, a my stanęliśmy przed dylematem: wyspa następnym promem lub Croagh Patrick.

Mimo pełnej mobilizacji do Mayo wrócić udało się dopiero kilka dni temu. Pogoda do wyjazdu nie zachęcała, aleśmy szczęśliwie mieli cynk, że na zachodzie słonecznie i bezchmurnie, co wyjątkowo okazało się prawdą - z każdym kilometrem z nieba ubywała kolejna chmura, aż Mayo powitało nas niczym nie zakłóconych błękitem.

U stóp wzgórza pouczyłem jeszcze Anieśkę, że odkąd spędza na kanapie przed laptopem tyle czasu ile ja na siłowni, basenie, tenisie, joggingu, squashu i piłce nożnej łącznie, zdobycie szczytu przysporzyć może jej niejakich problemów. Bo choć 765 metrów nad poziomem morza respektu nie budzi, to jednak startujemy z poziomu morza właśnie. Jasnym jest, że będzie wymagała dość częstych postojów, ale niechaj się nie krępuje, w razie potrzeby dwa paluszki w górę podniesie, bądź umówiony znak-sygnał: 'yehyyuarghhh' wykrztusi, a krótki popas zarządzimy.

Anieśka grzecznie odprawy wysłuchała, po czym ruszyła raźnym krokiem pod górkę, a przez następne dwie godziny widziałem jedynie jej plecy, z rzadka tylko przysłaniane ciemnymi plamami, a wówczas dwa paluszki podnosiłem, bądź wołałem: 'yehyyuarghhh' i śmy na chwilkę przystawali.

Góra Patryka tylko troszkę wyższa jest od naszej Łysicy, tylko z braku lepszego słowa nazywanej szczytem, a jednak swoje na zboczu trzeba zostawić, aby dostać się wierzchołek. Dosłownie, jeśli ktoś - kierowany dziwnym pojęciem religii - decyduje się na wspinaczkę boso. Trasa jest stosunkowo krótka, a przez to stroma, z morderczym 20-30 minutowym finiszem po gigantycznym kopcu kamieni. Z pewnością nie dla każdego, a szkoda, bo panorama ze szczytu wiele może wynagrodzić.

Choć w dalszym ciągu polecam buty.

A jeśli ktoś chce spełnić dobry, chrześcijański uczynek kopanie studni w Etiopii.

I knajpkę The Tavern nieopodal Patryka, a zwłaszcza filet z kurczaka w sosie z białego wina i pieczarek polecam. Choć istnieje szansa, że w zaistniałych okolicznościach fasolka po bretońsku z polskiej, przydrożnej przyczepy kempingowej jawiłaby się jako pierwszorzędny smakołyk.

No i kilka zdjęć polecam.