Irlandzkim targiem

Jakiś czas temu rozgorzała w komentarzach dyskusja: jeśli auto, od kogo - od Polaka, czy Irysa? Historia, która za moment nastąpi z pewnością nie przesądza w jakikolwiek sposób sprawy. Potwierdza jednak po części moją teorię, więc zwyczajnie muszę ją przytoczyć. Póki w żyłach płynie krew, upierał się będę bowiem, że kupując auto od Polaka ryzykujemy co najwyżej umiejętnie zamaskowane usterki (w tym rzeczywisty przebieg pojazdu), które oku dobrego mechanika-konsultanta uciec nie powinny. Zwykle będzie to jednak samochód zadbany, czysty w środku i na zewnątrz, co pozwala żywić uzasadnioną nadzieję, że również stanu technicznego właściciel nie zaniedbał. Tymczasem robiąc interesy z miejscowymi istnieje ryzyko, że właściciel pojazdu będącego przedmiotem sprzedaży stwierdzi bez mrugnięcia okiem, że ta oto srebrna octavia `99 to właśnie ten granatowy VW passat `01 z ogłoszenia. We wciskaniu ciemnoty Irlandczycy są bowiem niekwestionowanymi mistrzami świata, a irlandzkie strony internetowe oferujące używane samochody, powielają schematy dobrze znane z sympatia.pl: jestem dwudziestodwuletnią, zgrabną studentką z Wrocławia, nie lubią zobowiązań, moje hobby to sex oraz manicure dłoni i stóp - pisze pięćdziesięciosześcioletnia woźna z sali informatycznej suwalskiego technikum ogrodniczego.

A oto i Historia. Od nieprzyzwoicie długiego czasu przeczesuje zawartość internetu w poszukiwaniu godnego następcy mojego dzielnego, acz coraz bardziej niedomagającego Seacika. Nie tak dawno natrafiłem na interesujący egzemplarz VW Bora. Niestety, jak się okazało po wydziubaniu podanego w ogłoszeniu numeru, samochód zszedł na pniu. Dzień później jednak właściciel oddzwonił twierdząc, że mistrzunio, który zaklepał sobie Borkę wpłacając zaliczkę, nie był niestety w stanie zorganizować pozostałej kwoty, stąd auto jest znów do wzięcia. Tośmy raz dwa małe tęte ŕ tęte uradzili. O 10 rano spotkać mieliśmy się w Tullamore - dobrym samochodem ok 60 km licząc od kanapy w salonie. Zupełnie nie swoim zwyczajem na miejscu spotkania stawiłem się o czasie, toteż gdy telefon zaterkotał nie mogłem się doczekać, by podzielić się dobrą wiadomością z moim nowym partnerem biznesowym.

- Hej, jak się masz? - zagadnął zgodnie z tradycją.
- Doskonale, właśnie wjechałem do Tullamore - odparłem uroczyście.
- Aaaj..., bo widzisz pomyślałem sobie, że lepiej spotkać się u Ciebie. I tak muszę brata w okolicy odwiedzić.
- Kapitalny pomył - pochwaliłem - szkoda wprawdzie, że nie dałeś mi znać godzinę wcześniej. Teraz jestem w Tullamore, więc spotkajmy się w Tullamore.
- Tyle, że ja nie mieszkam dokładnie w Tullamore... i w sumie to jestem już w drodze... a Ty i tak musisz wrócić do Naas... żadna dla Ciebie różnica. Za wszelkie niedogodności obniżę cenę auta.

Tym mnie przekonał. W Naas spotkać mieliśmy się za godzinę. Drugi raz tego dnia i bodaj czwarty w tym roku na miejscu zbiórki stawiłem się na czas. 45 minut później wydziubałem numer Irlandczyka po raz pierwszy. Nie odebrał. Czynność powtórzyłem dwa razy nim zawinąłem się do domu. Gdy całą sytuację tłumaczyłem już sobie szablonowym przykładem specyficznego, irlandzkiego poczucia humoru, zadzwoniła do mnie atrakcyjna blondynka w średnim wieku, twierdząc, że jej mąż ma problemy z telefonem, ale za pięć minut spotkać się może ze mną w znanym nam obu miejscu.

Spotkał się za dwadzieścia pięć minut, a jego sytuacji wcale nie poprawiał fakt, że zajechał malutką niebieską toyotką. Bora stoi u brata - tłumaczył - nie ma ubezpieczenia. Z Tullamore jakoś nie przeszkodziło mu to przyjechać. Cała sprawa śmierdziała kosmicznym wałkiem, Borę więc jechałem już oglądać tylko z ciekawości.

To co zobaczyłem 'u brata' nie zgadzało się nie tylko z treścią ogłoszenia, ale również z zamieszczonym pod nim zdjęciem. Gdyby istniała organizacja do walki z ludźmi znęcającymi się nad samochodami, mój nowy irlandzki znajomy słuchałby kapiącego deszczu zza kratek. Skatowaną Borę chciałoby się przytulić i przez następne lata chronić w ciepłym garażu przed złym dotykiem. Auto wyglądało jakby ktoś wyjątkowo nietrzeźwy starał się zaostrzonym kluczykiem znaleźć zamek. Zaczynając od tylnego kierunkowskazu i nie oszczędzając nawet maski. Ślady wewnątrz i na zewnątrz auta pozwalają przypuszczać, że ów ktoś po trzech okrążeniach samochodu, zdołał dostać się do środka, gdzie natychmiast przystąpił do poszukiwania stacyjki. W kwestii tożsamości owego kogoś zdania są podzielone. We wnętrzu auta znaleziono bowiem substancje raczej wykluczające niż potwierdzające jakiekolwiek teorie - żwir, ściółkę leśną, niekompletny zestaw ołowianych żołnierzyków, kilka żołędzi, dwie piłki do golfa, resztki grzybni, trzy marchewki, połamaną ramkę do zdjęć, ekierkę, pustą butelkę po szamponie, grabki ogrodowe, 2 kg kapsli, sznurowadło, siedem spinaczy biurowych, nadgryzioną małą encyklopedię medyczną, szereg niezidentyfikowanych cieczy o zróżnicowanej lepkości i wiele wiele innych.

Po obejściu auta w koło nie wiedziałem, czy lepiej zawinąć się bez słowa na pięcie, czy też w kilku żołnierskich słowach wyjaśnić mojemu nowemu znajomemu jak bardzo szkoda mi tych czterech godzin życia, których nigdy nie odzyskam.

- Na zdjęciu auto ma aluminiowe felgi - zacząłem bez przekonania, kopiąc plastikowe kołpaki.
- Nieee, dobre felgi, dobre kołpaki - odparł szczerze oburzony.
- Może i dobre, ale nie ALUMINIOWE.
- Prfft - odparł Irlandczyk lakonicznie i coś chyba zamierzał dodać, ale wtedy naszą uwagę zwrócił mój mechanik-konsultant, który nie bacząc na niebezpieczeństwo zanurkował do wnętrza auta.
- Przebieg się nie zgadza - zawołał przez chusteczkę higieniczną, którą rozsądnie zakrył usta.
- Przez telefon mówiłeś o stu tysiącach mil, nie o stuczterdziestutrzech - zwróciłem się do Irlandczyka pocierając załzawione oczy po krótkim pobycie we wnętrzu auta.
- To nie mile, to kilometry - wyjaśnił
- I właśnie dlatego pod przebiegiem widnieje słowo 'miles'?
- Prfft - odparł lakonicznie Irlandczyk. To oficjalnie zakończyło naszą wizytę.

Ok, to tylko jedna jaskółka. Jednak poprzedni irlandzki samochód jaki oglądałem właściciel przez telefon zachwalał jako nieskazitelny. Mchy, porosty, gruz, pleśń i ptasie kupy usuwałem tygodniami, a z perspektywy czasu nie potrafię przypomnieć sobie dziesięciu kolejnych dni, żeby auto było w pełni sprawne.

Mnie to wystarczy...