Eliptyczny jubileusz

To będzie ostatnia, generalna próba przed przyszłorocznymi, uroczystymi obchodami okrągłej rocznicy naszego dobrowolnego wygnania. Cztery lata temu dokładnie wystawiliśmy zlęknione twarze z autokaru i po raz pierwszy postawiliśmy rozdygotane stopy na Zielonej Wyspie. Trzy miesiące mieli my po niej tylko dreptać, a jak się skończyło - każdy widzi.

Ileż się przez te cztery lata wydarzyło. Ileż zmieniło się odkąd pierwszy raz wypowiedzieliśmy najpopularniejsze wówczas w Irlandii słowa: I`m looking for a job.

Pamiętam pierwszą pracę i kilometrowe wędrówki wzdłuż głównej drogi z nadzieją na złapanie stopa. Pamiętam artystów, którzy na tego stopa dali się złapać. Filipińczyka, który wierzył, że Bóg zesłał go by mnie podwiózł, coś mi się bowiem miało stać po drodze. Wytatuowanego Irlandczyka, który całą drogę nawijał coś do mnie podekscytowanym tonem, ale seflunił tak, że słowa nie zrozumiałem, więc kiwałem tylko głową. Kolejnego Irysa, który, jak wykazała rutynowa kontrola drogowa, jeździł bez prawa jazdy.

Pamiętam drugą pracę i pięćdziesięciominutowe spacery do i z. Później rower, który skrócił tę drogę trzykrotnie, podobnie jak moją przewidywaną długość życia. Drugi rower, który nie wymagał już angażowania nóg przy hamowaniu i kolegów podczas jazdy pod górkę. Wreszcie deszcz i nieustannie wiejący w twarz wiatr przyszło podziwiać z ciepłego wnętrza Fieściny, która na zawsze pozostanie moim pierwszym autem. Seacik był drugim i dla odmiany potrafił pokonać bardziej strome wzniesienie wyładowany pięcioma osobami.

Pamiętam pierwszy pokój, który wynajęliśmy. Pojęcia nie mieliśmy, że pościel nie stanowi standardowego wyposażenia i za tą niewiedzę przyszło nam spać pod zasłonką, na zwiniętych ręcznikach w charakterze poduszek.

Pamiętam drugi pokój, w mieszkaniu pełnym Marianów. I Stanisława za ścianą - buraka wszechczasów, który chrapaniem zagłuszyłby Drugą Dywizję Pancerną podczas nocnych manewrów, a raz zdołał nawet skłonić Anieśkę do spędzenia nocy na dywaniku w łazience. Potem mieszkanie przez trzy miesiące kątem u znajomych, wreszcie własne cztery ściany i psychopatyczni współmieszkacze, którzy ostatecznie uciekli zostawiając za sobą 250 euro długu. Do tej pory uważam to za najlepiej wydane pieniądze w moim życiu. Zaprawdę kręta droga prowadziła do naszego przestronnego, jasnego apartamentu, którym możemy się cieszyć tylko we dwójkę.

Nic jednak nie przebije naszych pierwszych obiadów. Paluszki rybne (0,45€), które więcej miały wspólnego z paluszkami niż rybą. Do tego frytki (1,29€ za 1,5 kg - taniej niż ziemniaki) i na popitkę obrzydliwa lemoniada made in TESCO (0,39€ - taniej niż woda). Dziwić nie może, że na takiej paszy spodnie, w których przybyłem na wyspę, wkrótce ściągałem swobodnie bez rozpinania. Symbolem awansu klasowego stała się ... surówka. Niby niedrogi dodatek, ale jednak podnoszący koszt naszego ówczesnego obiadu dwukrotnie, a więc jednogłośnie uznany za całkowicie zbędny. Czymś dziurę budżetową było trzeba łatać. Odkąd na talerzach naszych zawitała surówka, poczuliśmy, że wreszcie nasze emigracyjne życie zaczyna nabierać właściwych kształtów.

Cztery lata po przyjeździe do Irlandii siedzę przed laptopem, w pięknym mieszkaniu popijając wermut z tonikiem. Na stole świeże kwiaty i miska z owocami. Na kanapie piękna, choć wciąż kurcze ta sama kobieta, na ścianach zdjęcia z dziesiątek miejsc, które udało nam się odwiedzić, wokół regały i szafeczki pełne skarbów, które się przez te cztery lata uzbierały. Na jutro spoglądamy z błogim spokojem i tylko do domu trochę strach przez to wszystko wracać. Ale to nic. My heroicznie odważni jesteśmy.

W końcu cztery lata temu, bez pomysłu i planu wsiedliśmy do autobusu do Irlandii.