Cichutkie plum plum plum

Szanowna Redakcjo,

piszę do Was, gdyż porady potrzebuję, wskazania życiowego kierunku, a Ojciec Tadeusz nie ma dla mnie aktualnie wolnej chwili.

Czas temu niedługi, wśród potoków łez, wyprowadziła się od nas Wiercik. Zbiegło się to akurat z prowadzonymi przez znajomą z pracy, szeroko zakrojonymi poszukiwaniami lokum dla jej niedoszłego zięcia. Reklamowała go jako cichego, spokojnego chłopaka, niepijącego, niepalącego, nie wyściubiającego w zasadzie nosa z pokoju, gdzie nałogowo oddaje sie surfowaniu po sieci. Zgodnie stwierdziliśmy, że gorsze ludzie mają wady i zaprosiliśmy gościa na testy. Testy wypadły pomyślnie i już po chwili Fidel trafił pod nasz dach. Czas szybko i bezlitośnie obnażył różnice między rzeczywistym wizerunkiem Fidela, a tym rysowanym przez jego niedoszłą teściową. W znacznej części ku mojej uciesze, bo jak powszechnie wiadomo kto nie pije ten kapuje.

Życie płynęło więc nam sielankowo. Do Fidela ciężko było mieć o cokolwiek większe pretensje, bo komu nie zdarzyło się wprawić pralki w ruch skokowo-obiegowy wypełniając ją dwiema ino koszulkami i nastawiając program 4. Za słowa "napijesz się browarka?" poparte wyciągnięciem rzeczonego w moim kierunku, gdy wracam do domu styrany pracą dużo więcej jestem skłonny odpuścić.

Problem zaczął się, gdy Fidel postanowił się bliżej zaprzyjaźnić z sub-wooferem, w efekcie czego dzień za dniem zza ściany dobiegało nas coś na podobę maniakalnie natarczywego pukania. Anieśka wymiękła pierwsza, zamieniając się wieczorami w małą, rozdygotaną istotkę. Jej obie ekspedycje interwencyjne do pokoju obok przyniosły jedynie jednorazowy skutek. Kolejne dni ekspozycji na niskie tony sprawiły jednak, że nawet mój zazwyczaj całkowicie obojętny na bodźce zewnętrzne mózg zaczął boleśnie pulsować w takt głośnika.

Niby problem żaden. Jestem człowiekiem dialogu, przecież gościa nie zabiję, ino w kilku krótkich, męskich słowach wyłożę temat. No właśnie. A zasady? Trudno wymagać od ludzi prowadzenia pustelniczego trybu życia i samotnej kontemplacji aspektów ciszy. To moje motto (write that down). Swego czasu prowadziłem nawet wojnę zaczepną z sąsiadami wyjątkowo źle znoszącymi coroczne, wrześniowe wyjazdy moich rodziców. Tyle, że ja sąsiadów molestowałem przy okazji weekendu, opierając sie na odwiecznym prawie jednostki do zabawy. Nie fundowałem im dzień za dniem dźwiękowego odpowiednika faszystowskiej bodaj tortury polegającej na zamknięciu człowieka w pozycji pionowej, w ciasnej, uniemożliwiającej jakiekolwiek ruchy klitce i spuszczaniu mu na głowę z jednostajną częstotliwością kropel wody.

I jeszcze jedno. W życiu każdego człowieka przychodzi taki moment, że ma ochotę iść uciszyć tychhałaśliwychgówniarzyznaprzeciwka. Miałem nadzieje, ze na mnie ten moment przyjdzie później. Na przykład za 30 lat. Pierwsze poproszenie sąsiada o ściszenie bądź wyłączenie muzyki to koniec pewnej epoki. Nic już nie będzie takie samo.

Co czynić?